Gedichtenslag

Afgelopen zaterdag heel lang in "de zotte morgen" in Waregem gezeten. Pijn in de ogen van de rook en de verveling. Uiteindelijk doorgestoten naar de finale in cc "de schakel" om daar met twee stemmen (113-111) het onderspit te delven tegen Sacha De Backer. Naar huis met een boekenbon van 100€ en een uitnodiging voor de nationale gedichtenslag in Brussel (ergens in april). Meer valt daar niet over te zeggen.

Vrijdag sta ik in Antwerpen voor de OLV kathedraal in een tent. Dat spreekt mij al een heel pak meer aan, ik ben niet goed in competities en examens. Nu ja, wedstrijden zijn blijkbaar een noodzakelijk kwaad geworden in het huidige literaire en bredere sociale klimaat.

Andere boeg:
Op het kerstfeestje van de familie word een ruilcadeau systeem gehanteerd. Mijn spaarpothond van Zsa-Zsa Rouge was zeer gewild, ook door mij. Uiteindelijk heeft mijn neef zijn handen erop weten te leggen. Ik dus naar huis met een stel Leffes, Leffeglazen en crack nuts.

Vrolijk kerstfeest.

Blubber

Blubber ja. Mijn al zo tere ego heeft nog maar eens een kaakslag mogen ontvangen. Mijn gedichten zullen dit jaar niet hun opwachting mogen maken op de Nachten. Ze werden nog niet ‘rijp’ genoeg bevonden.

Ergens tussen gevoelens van jaloezie en onrecht adem ik niet langer vanuit de bodem van mijn buik. Soms krijg je het gevoel dat zowat iedereen rondom je maar een derde moet doen van wat jij presteert om dubbel zo ver te staan. (Steek die witte konijnen in uw f*cking pruim.)

Ik moet mij niet zo opwinden. Ik ga gewoon voor de ‘lifetime achievement award’, zoals bij de Oscars: “OK, we kunnen er niet omheen: u hebt een wezenlijke bijdrage geleverd aan uw vakgebied en aangezien u op het punt staat de pijp aan Maarten te geven is dit het ideale moment om u in de bloemetjes te zetten en ons geweten te sussen. Sorry trouwens dat we elk jaar steevast de voorrang hebben gegeven aan toevalstreffers, maar bij deze bieden we u van harte dit doekje voor het bloeden aan. Zo, nu kan u gelukkig sterven. Opgepast voor het trapje...”

Val dood.

Nee, echt:

Val dood.

Het volgende heeft niets te maken met mijn op handen zijnde ontslag

Alles sloeg tegen, haar gezicht trok in een onaangename plooi die hij al meer had gezien. Het maakte hem kwaad. Onderweg naar huis bedacht hij dat hij nog niet oud genoeg was. Hij was nog niet oud genoeg om een stinkende dikke vrouw voor hem te hebben waar geen plezier meer aan te beleven viel en die Elschot besliste om niet dood te slaan. Dat was nog zo ver weg, ze stonk niet en ze was nog niet dik. En toch. Ze stapte met een verwijtende stap naast hem. Zwijgend en stappend met een onuitgesproken verwijt. Verongelijkt... Wat een dom woord ook. Even laten zien dat hij het bij het rechte eind had, door een woord te gebruiken waarvan hij wist dat het te duur was voor het moment:"verongelijkt". Het was waar, het was exact wat hij bedoelde. En toch, het was niet juist van hem haar neer te sabelen met zijn pseudo-intellectualistisch gepruttel. Lul.

Hij miskende haar ergernis tot aan de voordeur, waar ze driftig de sleutel in het sleutelgat stak. Onderweg was zijn weerzin blijvend toegenomen. Ongefundeerd, onrechtvaardig, en toch... Zonder omkijken liep ze de gang op. En zomaar, terwijl hij de deur achter zich in het slot liet vallen, viel een onbedwingbare vertedering over hem. Wat een prachtwijf, klootzak. Nee, sla die maar nooit dood.

Diplomaproblemen

Ja, inderdaad.
Ik ben op zoek naar mijn universitair diploma. Ik was er haast zeker van dat ik er een had. Maar toen ik er vanavond een speurtocht naar instelde: niets te vinden. Nu ja, het is al anderhalf jaar geleden dat ik die nog in handen had. Op dit moment ben ik van plan te wachten tot het onding uit zichzelf naar boven komt en ga even na of ik niet één of ander vervangdocumentje kan vragen dat rechtsgeldig is.

Verder mag ik van de poëtische halfgod Steven Grietens aan de knopjes van zijn lawaaikastje gaan draaien op het boekenbal. Nu vrijdag, Scheld'apen. Kom mij zien draaien, in wit kostuum, als levende achtergrond van het nog niet zo'n beetje fantastische De Vall !!! Lachen, gieren, verbazen...

Staat van zaken

Recentelijk zijn zowel ik als mijn pitaliaanse schone toegelaten om deel te nemen aan de halve finale van de West Vlaamse gedichtenslag. Als gevolg daarvan hebben wij boekenbonnen te gelde kunnen maken dit weekend. Nu bezit ik dus zowel een exemplaar van De heerser van Machiavelli en Villa des roses van Elschot.. Dat is goed. Mijn deelname aan de preselecties van de Comedy Casino Cup was dan weer geen roekeloos succes. Het kan mij ondertussen al geen kloot meer schelen. Veel meer is er niet gebeurd ondertussen. Alleen nog juist een optreden in Roeselare met uitstekend artiesteneten achteraf. Lang leve West Vlaanderen. Ik heb trouwens een fijn portret toebedeeld gekregen op de website van den Buster naar aanleiding van de comedy marathon van een tijdje geleden. (www.busterpodium.be) Geniet nog van de regen.

Terug

Ja, lang ben ik afwezig geweest op deze plaats. Wel, ondertussen zit er een vakantie achter mijn kiezen. Die maakt zich nog altijd sterk dat het bestaan van de aanmodderende loonslaaf niets voor mij is.

Dingen die ik in de tussentijd heb gekocht:
Monks Moods: vier cd's van Thelonious Monk.
Een schetsboek
Wasco's
Een witte stift
Een 'glow in the dark' verfpen
Vindaloo
Een draadloze Mighty Mouse (eindelijk nvdr.)

Goed heb ik opgetreden in Kuurne en Lembeke. Ongeacht de taalbarrière. In Lembeke heb ik voor het eerst grappig gedaan in een tent. Wat daarbij uiterst vreemd was, was de galm die er leek te zijn. Galm. In een tent. Kuurne was evengoed een vreemde ervaring, maar ook hier: niet onaangenaam. Fijne mensenen het dient opgemerkt dat op beide plaatsen trouwens niet gewerkt werd met het zo stuitende -zij het begrijpelijke- bonnetjessysteem als wel met gratis drank voor de artiest(en)!!! En voor hun Liefde!!!!

Verder bereid ik me voor op het plegen van mijn eerste beeldend werk in tijden. Maar daarover later meer.

Blackout

Now playing: Autechre & The Hafler Trio

Morgen nog steeds met de bus naar het werk. Ik ben eerder deze week al een keer haast te laat geweest omdat de chauffeur geen briefje van twintig wilde wisselen. Daaarom werd besloten om met dat briefje een pint te gaan drinken in De Vis. Op weg er naartoe kruist een opgefokte BMW cabrio mijn pad, verlaagd, glimmende velgjes, het betere werk -op een lelijke klever op de voorruit na Er wordt R&B door de speakers gejaagd en de kap is naar beneden. De zomer stuipt nog na. Het maakt niet veel indruk -zomer noch patserbak.

Het is een laffe warmte en de terrasjes aan beide zijden van het water doen het goed. Ik loop de vis binnen. Die geeft enkel achteraan op het terras uitzicht op de Dijle en het vernieuwde, geherdefinieerde brouwerijgebouw uit. Na jaren leegstand is het niet langer brouwerij als wel vergader-concert-restaurant-café-tentoonstellingsgebouw. Bij mijn binnenkomen is dan ook enkel het terras volzet, het eigenlijke café is leeg op personeel na. Ik bestel mijn pint en merk op het tafeltje met tijdschriften een intrigerend ding liggen met de titel ‘Blackout’. Wanneer ik mijn pint krijg selecteer ik nog eerst een boek van Oek De Jong vanop het boekenschab, de vis doet namelijk een halfslachtige poging om ‘literair café’ te worden genoemd. (Getuige hiervan hun ene jaargang van ‘De Brakke Hond’ -2004- die nog steeds niet werd verwijderd.) Ik plaats Boek en pint op mijn tafeltje en loop naar de tijdschriften om dat Blackout-ding eens van dichterbij te onderzoeken.

Gekopieerd op A4, dubbelgevouwen en geniet. Vooraan zwart, een kleine centimeter rondom werd witgelaten. In witte gotische letters staat er twee centimeter hoog bovenaan het vlak ‘Blackout’. Onderaan staat rechts uitgelijnd een centimeter hoog: ‘The who,what,where, why and when’ -zonder punt. Het staat vol zwart/wit gecopieerde foto’s van jonge mensen op iets wat blijkbaar een feestje voorstelt, veertien pagina’s lang. Het zijn sfeerbeelden waarop hier en daar een hip aluminium colaflesje valt te bespeuren, veel halve literblikken Jupiler, wat skateplanken, vestjes met kappen en schoon volk. Stoer geposeerd, of argeloos, het is niet altijd duidelijk. Ook staan op de laatste bladzijden enkele foto’s waarop het lijkt alsof er een festivalterrein in het spel is. Mijn vermoeden is dat het hier een sfeervol overzicht van een deel of zelfs de gehele zomer betreft. In het midden van het boekje staat links een wazige foto van een stel meisjes die een lesbisch getinte pose aannemen voor de camera, zonder evenwel pornografisch in de lens te kijken. Daar tegenover twee boven elkaar afgedrukte foto’s van drie mensen met bivakmutsen, achter de draaitafels.

Op de achterflap onderaan:‘it never ends.’ -zonder hoofdletter. Doorgelezen van voor- naar achterflap staat er dus: ‘The who, what,where, why and when it never ends.’

Ik blader nog wat door Oeks boek en naast mij komt een beginnend koppeltje zitten, de jongen heeft een kleine zwart/witte hond bij zich. Hij draagt een zwart t-shirt met wit opschrift: ‘Les vins du Langue d’Oc’.

Oeks boek is een literair dagboek dat mij doet denken aan iets soortgelijks waarvan ik ooit enkele bladzijden in ‘De Brakke Hond’ heb gelezen. Maar dat was van een Vlaming, dacht ik. Hij heeft het over Eckhardt en zijn Abgeschlossenheit. Ik kan me daar wel iets bij voorstellen. Geregeld krijg ik bij dit soort onderwerpen een licht gevoel van nostalgie over me dat ik steeds probeer af te houden. Die tijd is voorbij.

Ik drink mijn pint uit en steek ‘Blackout’ op zak, zonder verantwoordelijke uitgever, zonder duidelijk doel. Ik loop het café uit en bedenk dat ik nooit zo nonchalant ben geweest of zal zijn als de jongeren - jonger dan mij- die ik op het terras achterlaat. Goed zo. Ik stap de straat door naar de ring en zie onderweg een stel homo’s met ‘afgewassen’ jeans, een vrouw die in haar wagen aan haar neus pulkt, een jongen die de oortjes van zijn mp3-speler insteekt, drie marokkaanse jongens die tegen de vitrine van een muziekwinkel staan geleund terwijl ze met een man staan te praten die een heel stevige hond aan de leiband -zeg gerust touw- heeft, een zarte man die op zwarte nikes met witte swoosh voor een open deuropening staat in losse broek met glanzend kortgemouwd hemd terwijl hij met enkele voruwen in de gang van het gebouw iets bespreekt en twee mannen die in een aftandse bestelwagen zitten terwijl ze in een mij vreemde taal opgetogen met het licht uit en een ruitje open dingen aan het vertellen zijn.

Voor de deur van mijn huis gekomen, merk ik dat ik zweet. Ik heb nochtans niet gelopen. Het is warm vanavond en vochtig. De zomer heeft het moeilijk om afscheid te nemen.

Samenloop

Tja, het weekend was spectaculair in al haar ellendigheid. Het hele verhaal laat momenteel nog even op zich wachten, het moet voorlopig maar volstaan om te zeggen dat: mijn Volvo 480 Turbo immobiel op de parking van Bergnet staat in Amsterdam, mijn witte pak aan de haak hangt voor de droogkuis, ik elke dag met de bus naar mijn werk trek, ik uitkijk naar enkele weekjes vakantie en dat mijn optredens van afgelopen zondag niet getuigden van mijn volle potentieel. Maar ja, het kan niet elke dag Kerstmis zijn.

Vandaag mijn paraplu vergeten. Gevolg: doorweekt thuisgekomen. Geen boodschappen kunnen doen bij gebrek aan mobiliteit. De laatste restjes diepvriesproduct dan maar opgewerkt. Kippenworst. Met diepvriesspinazie. En met kroketten. Pff.

Long time, no read

Inderdaad, het gaat de laatste tijd goed met me en de aandrang om te schrijven blijft daardoor veelal achterwege. Ook ditmaal zal ik het niet al te lang maken. Maar dat kan niemand tot grote ergernis strekken, dacht ik zo. Katten kwelen in de achtergrond, delen af en toe een rake klap uit. Een enkele gargantueske spin durft zich al eens in de badkuip aandienen. Ik ruik herfst. Dat stoort mij voor geen klein bemeten millimeter.

Morgen een halve dag arbeid om op tijd de reis naar het verre Amsterdam aan te kunnen vatten. Vergezeld van twee dichters in mijn Volvo 480 TURBO (met sinds kort lichtgeraakte velgen aan de rechterzijde, vervloekt weze Antwerpen en haar hoge trottoirs.) Eens kijken hoe lang ze het uithouden met mijn lijfgeur en mijn collectie minimale electro en Venetiaansche Schnaren. Ik heb nog niet het nodige selectiewerk verricht. Er is geen playlist om van te spreken, zeg maar.

Nog interessant nieuws? Niet echt. Alleen heb ik vorige week tot mijn bijstere ontstelling gemerkt dat ik de eerste drie afleveringen van TIME TRUMPET heb gemist!!!!!!!!!!!!! Ik ruik u denken:"Wat! Al drie weken? Heeft die man dan geen respect voor al wat heilig en cutting edge is in comedy, dat hij dit geniale stuk televisie van niemand minder dan ARMANDO IANUCI zomaar laat voorbijglijden?" U heeft gelijk, ik voel mij niet enkel beschaamd door het gebrek aan respect dat ik hiermee toon voor de maker van The Friday Night Armistice en The Saturday Night Armistice, die voor altijd het gezicht van de satire met salpeterzuur hebben getekend, nee, vooral voel ik mij bedroeft vanwege de uren luidop lachen die ik met mijzelf had kunnen delen. Snif. Mea Culpa, en nog niet zo'n klein beetje.

Als een doekje voor het bloeden ga ik vanavond om 23.00 u voor mijn TV gekluisterd zitten. Pint in de hand en proberen om niet door mijn neus te proesten. Princess Diana Forever...

Andermans huwelijk en opnamefaciliteiten

Ziehier het zicht dat mij vorige week ten deel viel bij het huwelijk van een vriend. Ik wens iedereen een windmolen achter de tuin.
Kijk, mijn geheugen is een zeef. Met dit in het achterhoofd bedacht ik deze constructie om mijn gesproken woord voor eigen gebruik op te nemen om vervolgens in eigen oor af te spelen tot alles er als in steen gebeiteld in zit. Drukte. (Eén van de volgende dagen zal ik het plaatje eens in de juiste richting aanbrengen.)

Schoen ontmoet stekkerdoos

Wat te zeggen? De schoen staat waar hij staat omdat anders het insecten werend stukje kunststof uit het houdertje schuift gedurende de nacht. Het effect is anders wel esthetisch bevredigend naar mijn smaak.

Neerslag

De vakantie was al 's avonds na het werk begonnen en toen hij om drie uur in de namiddag eindelijk opstond, leek hem dat een gepast begin. Hij had zich voorgenomen om het gras af te rijden, maar door de plotse regenval kwam daar -zoals altijd- weer niets van terecht. Neerslag behoeft nochtans geen tegenslag te zijn en met frisse moed had hij zich dan ook voor de TV neer geplant. Zulks deed hij wel meer.

Zelden echter was het zoals nu uitgelopen op een veertiendaags verblijf in de steeds plakkerigere zetel die slechts werd verlaten om voorraden in te slaan en de hoogstnodige bezoeken aan de wc af te leggen. Niemand was hem komen bezoeken, niemand had geïnformeerd hoe het met hem ging. Geregeld had hij zich in het verloop van de laatste weken afgevraagd of dit het hoogst bereikbare geluk was. In 66,66% van de gevallen had hij die vraag positief beantwoord. De overige 33,33% had hij nagelaten een bewust antwoord te formuleren. In de plaats daarvan werd meestal besloten om een pizza te bellen. Hij vond het heel prettig om een pizza te bellen. Als hij dronken genoeg was, beeldde hij zich steevast in dat er inderdaad een pizza de hoorn opnam. En dan bedacht hij hoe die pizza, met een noord-afrikaans accent, druipend van de olijfolie zijn bestelling opnam. De plannen voor zijn twee weken durende vakantie waren anders eenvoudig geweest. Eindelijk beginnen sporten, de logeerkamer behangen en natuurlijk eindelijk dat gras eens maaien dat ondertussen al boven de vensterbank uitstak. Maaien was niet echt het goede woord. 'Gekapt' leek hem correcter. Daar kon hij beter gewoon iemand voor betalen, bedacht hij. Met enige weemoed keek hij op de klok. Nog 13 uur en 16 minuten te gaan.

DIt wordt niks. Het wordt niets met mij. Ik zal blijven aanmodderen, zoals mijn ouders en de ouders van mijn ouders, bankliggende nietsnutten met grootse plannen die met elke seconde van hun zanderige bestaan een beetje meer toegeven dat ze hier niets te zoeken hebben. Maar wacht, niet getreurd, er is nog vier liter voorgemengde wodka-orange. Morgen zal zwaar zijn, misschien meld ik me beter ziek...

Eind in zicht?

Het voelt alsof er een einde in de lucht hangt. Hopelijk voortekenen van een nieuw begin. mocht ik kunnen handelen, ik handelde de noodzakelijke dingen af en begaf mij op het pad dat het mijne is. Iets met beeld en geluid. Iets op mijn niveau, wat dat ook moge betekenen. Maar voor u schrijft een angsthaas. Laat ons hopen dat daar een einde aan komt, eindelijk. Nog even doorbijten.

Street art en tandpasta

Succes, eindelijk.

Street art uit Gent, wederom. Het is wel duidelijk waarover dit gaat. Prachtig in alle eenvoud, typisch voor dit soort kunst is het één oogopslag karakter waarop gedoeld wordt en dat in dit geval zeker wordt bereikt. Ik ben geen voorstander van wapens, maar cultuurpessimist zijnde, is het zo dat ik de vaststelling die in dit prentje wordt gedaan niet als volledig negatief kan duiden. Dat de culturele verworvenheden van de mens een einde zullen maken en al aan het maken zijn aan diezelfde mens als natuurlijk gegeven, hoeft niet als inherent slecht te worden gezien. Volgens het utilitarisme wordt gesteld dat de maximale hoeveelheid geluk moet toegankelijk zijn voor een zo groot mogelijke hoeveelheid mensen. Meteen raakt men met het probleem geconfronteerd dat: hoe meer mensen, hoe meer kans op menselijk geluk er is (zuiver wiskundig althans), maar de geschiedenis leert ons andere dingen.
Ik zeg: het is zinvoller te ijveren voor een wereld waarin het kleinst mogelijke aantal mensen lijdt. Dus: geen mensen, geen lijden. Niet dat we iedereen een kogel door het hoofd moeten jagen, dat veroorzaakt namelijk lijden. Maar dat we onszelf opheffen is nauwelijks een misdaad te noemen. (Vrijwillige uitsterving, nu. Google 'voluntary extinction' eens.)

Kijk, twee potjes tandpasta in perfecte harmonie, afzonderlijk van elkaar gekocht door mij en mijn vriendin. Hoe schattig.

Fotoproblemen

Mijn internet is dan misschien groter dan het uwe, traag is het maar al te zeker. De foto's die ik afgelopen weekend maakte te Gent blijven vandaag aldus achterwege. Daarmee is bij deze ook al wat ik te zeggen had enigszins op de lange baan geschoven. Maar ongetwijfeld zal ik later terugkomen aangezien het leuke prentjes zijn over evolutie en koppelvorming.

Schrijven is momenteel trouwens moeilijker dan op vele momenten in mijn leven die aan het huidige voorafgingen. Waarom is niet geheel duidelijk, maar ik heb de laatste tijd meer en meer last van een sociaal leven. Wat ik mij niet realiseerde, is de aanwezigheid van kennissen en vrienden met gedachten die naar mij uitgaan. Daarnaast zijn er familiale en podium gerelateerde bedrijvigheden die tussen mijn hoofd en mijn veelal virtuele blad worden geschoven. Het zal wel beteren, denk ik steevast. Maar toch, steeds meer kom ik niet toe aan het uitbreiden van mijn verzameling teksten die mij met vreugde vervullen omdat ik ze heb neergepoot.

Ach wel, zo gaat dat.

Hopelijk gaat het beter met u.
Hopelijk heeft u geen vrienden.

Of barbecues.

iek ?

Mocht u geïnteresseerd zijn, dan heb ik een berichtgeving over mijn publiek verschijnen. Augustus 1 van dit jaar des here staat mijn lichaam op de grote markt van Mechelen. De eerste ontplooiing van stand up materiaal door ondergetekende in het hart van zijn eigen geboortestad. Op een dinsdag. Voor jeugd. Dat beloofd dus niet al teveel goeds.

Maar: mijn belastingaangifte is artisanaal ingevuld en op de bus gedaan. Wahaarg, vreugde.

En toch, gisteren bemerkte ik tijdens het in bad zitten plots een vreemd zwartglanzend potloodachtig uitsteeksel dat boven de badrand uitstak.

Zonder erbij na te denken leun ik een beetje over de rand. Op de vinyl bekleding staat een vreemd spinachtig ding. Ik kan maar niet bedenken hoe het daar kan zijn geraakt zonder op te vallen. Ook kan ik me niet herinneren ooit iets vergelijkbaar te hebben gezien. De opgestoken poot is er een van in totaal acht, wat wijst op een spin. Ze dragen een bolvormig lichaam met diezelfde olieglans als de poten. Die hebben bij nader toekijken een haast plantaardige structuur, met twee gewrichten per poot. Op het moment dat ik over de rand keek stopte de opstekende poot met bewegen. Enkel het haast zwevende lichaam in het midden stijgt en daalt op het ritme van een buik die op een strand zwelt en leegloopt bij het zonnen. Ik ben eerder bang van spinnen, maar om een of andere reden voel ik geen enkele vrees. Voorzichtig hef ik mijn arm uit het water en reik kalm in de richting van het voetbalgrote wezen. Enkele druppels water raken de vloer en plots schiet het ding geruisloos naar de andere kant van de kamer met een beweging die het midden houdt tussen een spin en een krab.
Waar zitten de ogen?

Emancipatorische bewegingen in de breedte

Jaja, het is eindeloos gezomerte dat zich onnatuurlijk uitstrekt over het uitzicht dat ik heb doorheen mijn vensterraam.

Op de televisie wordt het gegeven van extreem feminisme uitgespit, u weet wel, eind jaren zeventig, begin tachtig. Interessant, toch goed dat het niet vandaag is. Vrouwen in te brede broeken en dikke pullovers die als voornaamste eis het volledig verlesbianiseren van de baarmoederdragende wereldbevolking hebben, zijn niet echt mijn ding. Dat dat gedaan is kan mij dan ook niet triest stemmen.

Maar nu, in de nadagen van de Spice Girls, denk ik.
Girl Power is Pussy Power.
Kleed je als een slet, en wees verontwaardigt wanneer men je vervolgens zo behandelt.
Vanaf heden mogen alle vrouwen damesondergoed dragen dat vroeger voorbestemt was voor hoeren.
Sterke vrouwen zijn seksueel agressieve vrouwen.
Rolmodellen voor meisjes zijn vrouwen met dikke tieten die proberen om hun achterste zo dicht mogelijk tegen de cameralens te krijgen.
Mooi is goed.
Lelijk is slecht.
Er is geen alternatief.
Braken doe je zo.
Liefde is voor mietjes.

De nieuwe vrouw is een oude man met streken. De nieuwe vrouw is de gelijkwaardige evenknie van de man zoals de geschiedenis ons die heeft getoond. Alleen, bang en agressief om niet te moeten zeggen dat hij gewoon eens wil huilen. Mannen en vrouwen gelijk.

Wat een dom idee om te beginnen.

Waarom wilden vrouwen ooit gelijk zijn aan mannen? Het waren toch eikels?
Nu zijn ze het zelf. (Op een paar uitzonderingen na, waaronder mijn eigen prachtexemplaar, natuurlijk.)

Een gevall apart

Wel, het optreden van De Vall was uitmuntend. De heer Grietens was zijn eigen overtuigende zelf. De vermoeidheid sloeg toe ergens rond twee uur in de ochtend. Steven, goed van hart en postbode in nieren en andere levensnoodzakelijke organen moest des ochtends in Mechelen zijn voor een dagje beroepsgerelateerde opleiding. De resterende uren tussen de aankomst in Mechelen en het vertrek naar de opleiding werden doorgebracht op de geriefelijke zetel van mijn huiskamer.

Vanochtend maakte ik Steven wakker. Dit was wat mijn blik trof om 7:42u deze eigenste morgen.

Schub wederom Schub

Wij kunnen elkaar niet vergeten. Hoe warm de zomer ook wordt.

Aan velerlei wegen worden geplande werken op de lange baan geschoven, ook Schubje weet ervan mee te spreken. Voor de deur van haar huis heeft ze een klaptafel met een stoeltje ernaast geplaatst. ‘Iets om te doen,’ zegt ze dan. Het leven op de opengebroken straat zint haar best en met plezier ziet ze de afwezigheid van verkeer aan. Voor haar part mag het steeds zo blijven. Zonder langsrazende wagens, met de geur van opstuivend zand en het geluid van droogpiepende kinderfietsjes om de verlatenheid te onderstrepen. Vader en moeder zijn op vakantie. Er zit een tweede zit aan te komen, maar die is nog veraf. Dus is het enige wat Schubje vandaag doet, hangen. Rondhangen en voor de deur van het huis zitten met een sudoku puzzel, een stationsromannetje ('Een onvergetelijke droom') en een glas rode wijn in de schaduw van een fles rode wijn.

Lindsay Armstrongs 'Een onvergetelijke droom' ligt naast haar glas op het tafeltje. Op de plastiekerige omslag van het vergeelde ding trekt een man in slecht passend pak een jonge vrouw, temidden een jaren tachtig kantoor, naar zich toe. De duidelijk kleinere vrouw kijkt met een blik die het midden houdt tussen twijfel en paniek uit het tafereel, als een acteur die zich naar de camera wendt. Het realistische schilderijtje is van een zekere Jim Goldberg en heeft niets te maken met de inhoud van het wegwerpboekje.

De zon heeft haar ondergang ingezet en de schaduw van een boom valt reeds over Schubjes voeten. Ze zit graag in de zon, al is dat niet erg bevorderlijk voor haar huidgesteldheid. Af en toe spat een zweer open en pruttelt dan wat na op de huid, wat brandwondjes veroorzaakt. Maar Schubje houdt best van wat pijn op zijn tijd. In haar verbeelding ziet ze hoe de man op de omslag haar bij de bovenarmen naar zich toetrekt, met een ruk omgooit en over een zware feautuil smijt om haar langs achter binnen te dringen, ze heeft toch geen slipje aan. Door het hevige gestoot van de gemene man openen de puisten op haar dijen zich en wanneer zij schokkend klaarkomt druipen lichaamssappen vermengt met pus traag langs haar benen omlaag.

Een buurjongetje rijdt zich vast in het mulle zand, dat voor de wegenwerken in een hoopje aan de kant van de opengewerkte baan neergegooid werd en valt kort op de stoffirige straat. Als hij ziet dat Schubje naar hem kijkt, begint hij te huilen, goed wetend dat het geen pijn doet.

Lastige belasting

Rampspoed, armen in de lucht.

In de plooien van de tijd, waarschijnlijk ten gevolge van mijn schilderen een maandje geleden, is een loonstaat die op mij betrekking heeft, verdwenen. Anderhalf uur zoeken zonder resultaat....

Verduiveld.

Een verklaring en een verslag

Enige mensen hebben van mijn persoon een SMS ontvangen. Het betrof hier voor het merendeel vrouwen. Die kregen van op mijn toestel antipathieke berichten gestuurd waarbij ze aangesproken werden als kuthoer en diens meer en waarin onzedige dingen van hen werden geëist.
Misbruik werd er dus gemaakt van mijn -zoals in een voorgaande post reeds aangegeven, gestolen- GSM. Bij deze had ik mensen die zulk een bericht uit mijn naam ontvingen er graag van op de hoogte gesteld dat ik hen geen kuthoer of aanverwante vindt.

Nog even over dit weekend.

Graffiti Jam in de Tweebruggenstraat: Zoals te verwachten was het leukste werk van de hand van een lid van Alosta (drie keer raden waarvandaan die jongens komen.)


Ook was er een leuk moordkonijntje te ontdekken:


Verder werd door mij voor de eerste keer in mijn prille bestaan een kijkje genomen in het design museum, waar ik -al evenzeer voor de eerste keer- in contact kwam met authentiek Memphis meubilair en een prachtige stalen Ron Arad bank (ALL HAIL RON ARAD!!!). Ik moest van diepe geroerdheid een traan wegpinken. Tot mijn spijt is het hele Design Museum een gemiste kans om mensen te laten verwonderen en nadenken over vormgeving. Ik zou hier een hele tirade kunnen afsteken. Maar laat ik eenvoudigweg melden dat:
A. Er niets terug te vinden was van James Dyson, de Panton chair volledig afwezig was etc...
B. De informatie bij de tentoongestelde objecten opvallend afwezig is en slecht vormgegeven.
C. Er nauwelijks van interactiviteit sprake is (gebruiksvoorwerpen vragen om aangeraakt te worden).
D. Teveel aandacht uitgaat naar eindproducten en nauwelijks gewag wordt gemaakt van de productiecondities. (Zowel materieel als historisch).

Spijtig.
Wel mooi weer mogen beleven, u ook?

Duysternis

Alle geld is reeds volledig gespendeerd aan lopende kosten en onverwachte uitgaves. Maar ik zit alleen op kantoor en heb duyster II in de cd speler gelegd, heden ben ik rustig en onuitloodslaagbaar. Al is de toekomst grijs met streepjes en ruikt die naar paardenzweet.

Voor mij staat een sanseveria, naast mij een pot met vrouwentongen. De airco staat uit en het stof houdt zich gedeist. De wereld staat aan mijn kant, denk maar niet dat hij zich om u bekommert, u bent het laatste op het lijstje van dingen waarmee de wereld zich wil bezighouden. Sterker nog: terwijl de wereld u links laat liggen ontvang ik er een welverdiende voetmassage van. Ooohhh jaa, daaar... Oe, dat kietelt.

Kunst ja

Jahaaa !!!!!!!!!!

Zoals te zien is mijn prototype geslaagd. Het mag duidelijk zijn dat het hier een sigarettenpakje betreft. Maar dan wel eentje gemaakt van sigarettenblaadjes. Ik vind het een heel mooi pakje. Meer valt er wel over te zeggen, maar dat is niet nodig

Verlies

Een mens raakt veel kwijt:
Naïviteit
Maagdelijkheid
Eieren
Aanstekers
Petjes
Koffertjes
Gsm’s

Werchter 2006

In de wagen is het ziedend heet. Op de weg, voor de wagen, is het toe, geen doorkomen aan. Stapvoets en trager word er aangeschoven. Een jongeman staat te liften. Ik doe hem een plezier. Weinig te zeggen, wederzijds. We rijden een kilometer of twee aardig door. Dan, terug stapvoets, met kramp in de ontkoppelingsvoet, K&D sessions in de cd speler. Dat Werchter Classic ook een leuke affiche heeft, beweert de ongeschoren onverlaat. Ik zou hem op staande voet uit mijn Volvo moeten schoppen. Hoezo, een leuke affiche? Er staat helemaal vanboven BRIAN ADAMS te lezen, is die man dan blind? Hij zwijgt tot het duidelijk is dat verder tevoet lopen sneller zal gaan dan naast mij te zitten in een doordringende zweetgeur. Tot ziens, ‘jongeman wiens naam ik niet ken’.

Tien € om te parkeren, twintig € om te kamperen. Op de camping sla ik linksaf aan het straatbordje 'Black Eyed Place' -wat doe ik hier toch in Godtsnaam? Ik vind een opslagplekje voor mijn tunnelmodel, dat bij oprichting net het rood/witte afspanlint overschrijdt: revolutie, warmte, chaos, tent, anarchie !!! Een heel klein beetje toch. Het voelt alsof het vannacht nog wel fris kan worden. Ik neem mijn ribfluwelen vest toch maar mee. Anders rest mij allleen de leren tas, en dat ziet er zo stom uit. Alles welbeschouwd ziet een ribfluwelen vest er ook behoorlijk stom uit in een zee van geteenslipperte pubers. Wie maalt om zulke details? Aan de ingang van het festivalterrein spreekt de kaartjesscheurder mij hierop aan. Zwijgen en kaartjesscheuren, eikel.

Het verval

Zozo, daar zijn we weer. De laatste twee weken waren nogal drukkig, vanwaar mijn wat onregelmatige verschijning alhier. Hier enkele indrukken van afgelopen weekend.

Aan de hoek van het terrein gekomen -links van het podium als je ervoor staat- merk ik hoe netjes de toiletten ook dit jaar weer zijn. Een playmobile wc-paradijs met een honingraatvloermat, bestaande uit zeshoekige plastic kliktegels. De beschaving maakt zich stilaan meester van het fenomeen 'festival'. Een stel kortgerokte nubilen staat aan het bord met wc rollen. Wanneer de kleinste van de drie een lengte papier afwikkelt, stoot ze plots een vreugdekreet uit: "WAW, KIJK!!! ZACHT WC PAPIER!!!!!"

In de richting van het kleinere podium loop ik langs de bankautomaat. Tussen hoofd en zijterein staat zoals steeds de Proximusstand. Door een eenvoudige SMS te sturen naar een of ander nummer kan je er gratis wat gaan internetsurfen. Dit is niet mijn wereld, dit zijn niet mijn vrienden. Ik ken jullie niet, jullie zijn lelijk. Zelfs met dikke borsten onder een Hilfiger bikini. Zelfs met een afgetrainde steroïdenborst onder een nethemdje...

Zacht WC papier.
ZACHT WC PAPIER!!!!

Thuis

De vakantie ligt nog zwaar op mijn hoofd. Ik doorsta het zonder teveel moeite, maar toch. De terugkeer naar het rijk van de werkenden verloopt naar behoren. Stap voor stap word de dag doorlopen. Veel koffie gedronken. Niets teveel voltrokken. Niets te weinig. Vandaag denk ik met plezier terug aan de week die was. Als housecleaning uw grootste zorg is, mag het leven een zegen heten. Ach ja, zo gaan die dingen. De ene dag full english breakfast, de volgende boterhammen met kip met curry als middagmaal. Ja, zo gaan die dingen. Van foyer naar kantoor, van schouwburg naar huis. En daar dan voor de tv gaan hangen, met daarop enkel voetbal.

Een fysieke drager van denkbeeldige dingen.

Weinig tot niets te melden. De afgelopen week was een interessante ervaring. Enkele puntjes:

1. Knockout gegaan in de ‘Out of Time’.
2. Grappige duitser ontmoet::Volker Strübing. (rij 2, foto 4)
3. Sympathieke Amerikaan tegen het omvangrijke lijf gelopen: (Mighty) Mike Mcgee. (rij 2, foto 2)
4. Schattige franse dichteres aanschouwd: Lucile ‘Luciole’ Quelquechose. (rij 2, foto 1)
5. Geweldig gedichtje gehoord van Elvis Mcconeghaulegullegollegoannel over James ‘fucking’ Blunt. (rij 3, foto 4)

6. Veel en goed gegeten, aanrader: ‘Open’.
7. Door Jeroen van de woorddansers bij zijn uitgever aangebracht. (Nog niets zeker, wat logisch is. ‘Of ‘ie schrijven kan, weet ik niet, maar het is wel een sympathieke jongen.’)
8. De vrouw in het zwart heeft een prachtige foto van haar prachtige zelf mee naar huis genomen. Al had ze dolgraag ook deze zwart-wit foto (3e rij, 1e foto) in haar bezit gekregen.
9. Relatief weinig oranje gezien, opluchting troef.

Hollandaise

De vakantie maakt haar opwachting. Als je een week in Rotterdam als dusdanig mag beschouwen. Ach. Het is in elk geval een week niet werken, gewoon wat achter de vrouw in het zwart aansloffen, omgeven door internationale dichters. Mijn vrees is eenvoudig: het zal er oranje zijn. Heel oranje, gevuld met oranje mensen, oranje reclamepanelen, oranje bier, oranje tafelkleedjes in met oranje lampionnetjes en oranje lampionnetjes gevulde oranje cafés. We zullen zien. We zullen zien door een zonnebril, daar men mag aannemen dat dat een noodzaak zal zijn -ik heb geen zin om verblind te worden door het ongetwijfeld knallende decor. Met een bang hart pak ik dan ook mijn t-shirtjes, kortgemouwde hemdjes en Paul Van Ostaijens Music-Hall. Poëzie, moet kunnen. Het is toch Poetry International, niet dan?

Dit gezegd, mag het duidelijk wezen dat gedurende de volgende week, het moeilijk zal zijn hier dagelijks mijn stem te verheffen.

Laat ons hopen dat mijn -welgekomen- vakantie leiden mag tot een geïnspireerde terugkeer.

Tabee dan maar,
zoals onze noorderburen zich zo welbespraakt uitdrukken.

Verstoppertje

We verliezen voortdurend scherpte. De randjes gaan eraf. Waar wij weleer wondere woorden wisten, welken wij woordeloos, heden. In vroeger tijden stonden wij steevast met een spitse kronkel klaar om te keren tegen degene die het vermocht tegen te stribbelen. Maar nu? Nu druipt steeds meer de taal traag over onze gebarsten lippen en leggen ons mondjesmaat neer bij de heerschappij van het geschreeuw. Onze bedenksels droevig om hun verspilde moeite, de retorische pracht schuilend voor de regen van het hier-kunnen-wij-niet-tegen. Steeds dieper zakken wij achter onze kraag weg, denkende -James Dean gelijk- onaanraakbaar te mogen zijn. Het is niet waar. Wij zijn fijngemalen op de molensteen van de eigen geschiedenis. Loodzwaar weegt alles. Zet mij in standby tot er nog eens mooi volk langskomt. Kom hier, dan houd ik mijn mond.

Duitsland op de kaart: smakelijk

“De grond van de zaak is bij nader inzien niet meer of minder dan de kern van de essentie.” Carl 13j

Ja Carl, daar is weinig tegenin te brengen. Sterker nog, mocht iemand daar iets tegenin willen brengen dan deed deze dat geheid retorisch. Want, zoals wij alleen weten: “Tegen een tautologie hol en wel helpt geen matriarchaal copulerend berenvel.” Neen, zulke snedige uitspraken op het snijvlak van religieuze mystiek en literaire kritiek kunnen bij mij enkel rekenen op diep respect en oppervlakkige vreugde.

Swoosh...
Ondertussen in Duitsland:
“I’m telling you Reginald, we never should have left Martha covered in peanutbutter back there with those elephants.”

Zap flits...
Terug in België:
Met de wijze woorden van Carl in het achterhoofd loop ik naar de koelkast om mij te bedenken. En daar sta ik dan: op enkele meters van de koelkast, goed en wel bedacht. Twijfel drijft mij van het kastje naar de schuif onder het fornuis om tenslotte niet de moedige beslissing te nemen iets te verrichten.

Schwabéng...
Ondertussen in Duitsland:
“Did you hear what that Carl dude said?”
“Yep, sadly though, I don’t understand a word of Dutch.”

Schere weer om

Inderdaad, het is ideaal weer om te scheren. Warm vel scheert beter want is weker en ontspannen. Haha, resultaat, gladheid, kaalte! Bonker de bonk, mijn hart slaat in mijn geschoren kruin en denkt: dra is het vakantie, weldra is er rust en liggen we meer dan we staan. Dan kijken wij met een glimlach om de lippen gekruld naar het geijver van de ander. Ondertussen genieten wij van de kleine dingen: geen haar

Ik ijs

We smelten rustig weg. Dat is begrijpelijk. Wij zijn ijsjes. Zelf ben ik een klassieke frisko, een dun laagje chocolade dat goedkoop industrieel ijs verbergt en naar hout smaakt. Wij zijn geen koningen van voorzienigheid, wij zijn niet de voorwacht. Wij schrijven geen onbergijjpelijke muziek in het verlengde van Stockhausen. Wij lopen geen spitsroede en wij krijgen zelden de bal, scoren nooit. Wij zijn nu eenmaal goedkope frisko’s die niet tegen de warmte bestand zijn.

Ligeti is dood. Natalia heeft een autoöngeluk op haar geweten. Het leven gaat haar gangetje. En in dit tijdsgewricht van dode componisten en stuurloze vlaamse zangeressen smelten wij. Overal lopen nu plakkerige sporen van cornetto’s en magnums die eveneens moesten toegeven dat ze het niet aankunnen. Onze chocoladen jasjes moesten eraan geloven, onze koeken hoorntjes werden wak, desintegreerden. Ja, wij blijven plakken. Daarmee is alles gezegd.

Wij zijn de ijsjes die niemand likt, het dessert dat niet word gesmaakt. Wij zijn de commercie in kleurige jasjes en fammilieverpakkingen, niemand is echt met ons begaan. Vandaag smolt ik een tijdje wachtend op een trein die niet kwam. Ik had me erbij neergelegd. Mijn trein zou het niet halen. Dus ben ik maar de stad ingetrokken waar ik huilde, mijn tranen niet te onderscheiden van het lekkende lichaam. Ik moest huilen van het zweten van mijzelf en het soppen in mijn schoenen, van de plastieken glans die de mensen over zich hadden getrokken en waarmee ze de wereld toebeten. Koud kreeg ik het ervan. Maar het hield niets tegen, ik smolt wel degelijk. Tot u spreekt een plasje vanilleroom met suiker. Ik plak van onder tot boven, langs buiten en van binnen. Misschien moet ik maar een douche nemen en in all stilte door het badputje ontsnappen.

Ligeti is dood.
Leve Natalia.
Vandaag.

In geval van kokosnoot

Wanneer ze zich omdraait word plots alles duidelijk: het is een geval van kokosnoot die haar voorzijde op peil hioud. Spijtig genoeg gaat dit evengoed op voor haar gelaatstrekken. Enigszins nors haalt ze de consumptiegoederen met een bliepje voorbij het leestoestel.

In een vorig leven had ze nog eens een opstand geleid tegen de Romeinse overheerser. In de geschriften van Quasi Erectus III word ze dan ook aangeduid als de gekokosnoothoofdige Bendicea. De opstand leed tot niets. Haar leger van twaalf tot de harige tanden gewapende kinderjuffen geraakte niet verder dan het eerste loofbos. Daar werden ze overvallen door een bende viriele struikrovers die hen verkracht maar voldaan achterlieten aan de vruchtbare oevers van een rustig beekje. Toen ze terug enigszins bij bewustzijn waren gekomen besloten ze hun wilde tocht te staken. Thuisgekomen werden ze onthaald op hoongelach en afgunstige blikken.

Negen maand later wierp elk van hen een kloeke zoon. Geen van hen zou het ver schoppen. Alleen Billy The Shit, die een eigen slijterij begon met gegiste kalfslevers en bier voor een betere stoelgang, vanwaar zijn gezegende bijnaam natuurlijk.

Tijdens het bliepen knippert ze steeds met haar kokosnootogen en wanneer ik haar tien euro in handen druk kost het een kwartiier en de tussenkomst van de achter haar gelegen cassière om mij van wisselgeld te voorzien. In een vorig leven liep dat wel even anders, maar er is nu geen tijd om daar dieper op in te gaan.

Soms

Inderdaad, soms is wat mee te delen valt van zulk een uitzonderlijke irrelevantie dat het effectieve meedelen ervan zou getuigen van misplaatste schrijfdwang. Daarom: vandaag heb ik Australië ontdekt. Volledig onverwacht bleek het tussen mijn boterhammen zijn opwachting te maken. Ik realiseerde het mij pas toen ik twee aboriginals tussen mijn tanden uithaalde met een tandenstoker. Ook sta ik op het punt een remedie te ontwikkelen voor keelkanker. Al wat ik nog zoek zijn: twee grondeekhoorns en een lithiumbatterij met de juiste frequentie. Meer daarover op een later tijdstip. Op een vrolijkere noot: ik heb een blijn. Dat is niet fijn. Maar rijmt zo nodig wel.

Tegen de zon

Tegen het licht van een stampvoetende zon inkijkend stel ik mij geen vragen. Niet mijn kenissen, niet mijn weinige vrienden vullen mijn blikveld. Vandaag staar ik wat voor me uit terwijl ik me afvraag: “wat betekent het om iets te willen zeggen?” Het antwoord blijft uit. Meer nog, ik zoek niet eens een antwoord te formuleren. De moed om mij uit te spreken ontbreekt, de wil al helemaal.

In de eetkamer liggen de resten van kip, gekookte aardappelen en worteltjes met mosterd ouder te worden. De katten op het gazon en tussen de struiken zijn geen vegetariërs. De schildpad moet geen mosterd. Het is rest. De overschotten van het mij voeden staan te verschalen. Mooi zo. Daar kan ik me niet druk in maken.

Op de Battelse steenweg staan twee mannen voor de poort van het domein van de motorbende naar het frituurkraam aan de overzijde te staren. Zij hebben ongetwijfeld doden op hun geweten. Zo niet, dan hebben ze vast wel eens een mes getrokken. Misschien, en daar ben ik haast zeker van, drinken ze wel eens een pint. Al lijkt een vat per man hen bij gelegenheid ook niet te ontsnappen. Hoe hard het ook wegholt. Ze hebben zonnebrillen op. Achter hen staat een oude Mercedes met dieselmotor een geroosterde geur te verspreiden terwijl het klinkt alsof er iemand onder de motorkap het blok tot een hedendaags kunstwerk probeert te verhameren.

De oprijlaan leidt niet langer naar De Eik. Zoals die het vroeger wel deed. De Eik werd gesloopt, het stallinggebouwtje staat er nog. Nu geflankeerd door tweedehandscaravans. Mooi zo.

Ik draai een gespoorde zandweg op richting Vaart. Het is behaaglijk warm. Thuis zal niemand de resten heben verwijdert. Waarom wil iemand iets zeggen? Misschien om frieten te bestellen. Het zal me wat.

bak vuil

Een doos

Ziehier een lege doos.
Mijn doos.
Niet voor iemand.
Niet voor u.

Blijf.
Zit.
Speel dood.

Wat men ook zegt.

U heeft steeds ongelijk.

Steeds vaker en steeds meer bent u in de fout.
En u weet het.
Maar het deert u niet.

Gelukkig maar.