De vakantie maakt haar opwachting. Als je een week in Rotterdam als dusdanig mag beschouwen. Ach. Het is in elk geval een week niet werken, gewoon wat achter de vrouw in het zwart aansloffen, omgeven door internationale dichters. Mijn vrees is eenvoudig: het zal er oranje zijn. Heel oranje, gevuld met oranje mensen, oranje reclamepanelen, oranje bier, oranje tafelkleedjes in met oranje lampionnetjes en oranje lampionnetjes gevulde oranje cafés. We zullen zien. We zullen zien door een zonnebril, daar men mag aannemen dat dat een noodzaak zal zijn -ik heb geen zin om verblind te worden door het ongetwijfeld knallende decor. Met een bang hart pak ik dan ook mijn t-shirtjes, kortgemouwde hemdjes en Paul Van Ostaijens Music-Hall. Poëzie, moet kunnen. Het is toch Poetry International, niet dan?
Dit gezegd, mag het duidelijk wezen dat gedurende de volgende week, het moeilijk zal zijn hier dagelijks mijn stem te verheffen.
Laat ons hopen dat mijn -welgekomen- vakantie leiden mag tot een geïnspireerde terugkeer.
Tabee dan maar,
zoals onze noorderburen zich zo welbespraakt uitdrukken.
Abonneren op:
Reacties posten (Atom)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten