Samenloop

Tja, het weekend was spectaculair in al haar ellendigheid. Het hele verhaal laat momenteel nog even op zich wachten, het moet voorlopig maar volstaan om te zeggen dat: mijn Volvo 480 Turbo immobiel op de parking van Bergnet staat in Amsterdam, mijn witte pak aan de haak hangt voor de droogkuis, ik elke dag met de bus naar mijn werk trek, ik uitkijk naar enkele weekjes vakantie en dat mijn optredens van afgelopen zondag niet getuigden van mijn volle potentieel. Maar ja, het kan niet elke dag Kerstmis zijn.

Vandaag mijn paraplu vergeten. Gevolg: doorweekt thuisgekomen. Geen boodschappen kunnen doen bij gebrek aan mobiliteit. De laatste restjes diepvriesproduct dan maar opgewerkt. Kippenworst. Met diepvriesspinazie. En met kroketten. Pff.

Long time, no read

Inderdaad, het gaat de laatste tijd goed met me en de aandrang om te schrijven blijft daardoor veelal achterwege. Ook ditmaal zal ik het niet al te lang maken. Maar dat kan niemand tot grote ergernis strekken, dacht ik zo. Katten kwelen in de achtergrond, delen af en toe een rake klap uit. Een enkele gargantueske spin durft zich al eens in de badkuip aandienen. Ik ruik herfst. Dat stoort mij voor geen klein bemeten millimeter.

Morgen een halve dag arbeid om op tijd de reis naar het verre Amsterdam aan te kunnen vatten. Vergezeld van twee dichters in mijn Volvo 480 TURBO (met sinds kort lichtgeraakte velgen aan de rechterzijde, vervloekt weze Antwerpen en haar hoge trottoirs.) Eens kijken hoe lang ze het uithouden met mijn lijfgeur en mijn collectie minimale electro en Venetiaansche Schnaren. Ik heb nog niet het nodige selectiewerk verricht. Er is geen playlist om van te spreken, zeg maar.

Nog interessant nieuws? Niet echt. Alleen heb ik vorige week tot mijn bijstere ontstelling gemerkt dat ik de eerste drie afleveringen van TIME TRUMPET heb gemist!!!!!!!!!!!!! Ik ruik u denken:"Wat! Al drie weken? Heeft die man dan geen respect voor al wat heilig en cutting edge is in comedy, dat hij dit geniale stuk televisie van niemand minder dan ARMANDO IANUCI zomaar laat voorbijglijden?" U heeft gelijk, ik voel mij niet enkel beschaamd door het gebrek aan respect dat ik hiermee toon voor de maker van The Friday Night Armistice en The Saturday Night Armistice, die voor altijd het gezicht van de satire met salpeterzuur hebben getekend, nee, vooral voel ik mij bedroeft vanwege de uren luidop lachen die ik met mijzelf had kunnen delen. Snif. Mea Culpa, en nog niet zo'n klein beetje.

Als een doekje voor het bloeden ga ik vanavond om 23.00 u voor mijn TV gekluisterd zitten. Pint in de hand en proberen om niet door mijn neus te proesten. Princess Diana Forever...

Andermans huwelijk en opnamefaciliteiten

Ziehier het zicht dat mij vorige week ten deel viel bij het huwelijk van een vriend. Ik wens iedereen een windmolen achter de tuin.
Kijk, mijn geheugen is een zeef. Met dit in het achterhoofd bedacht ik deze constructie om mijn gesproken woord voor eigen gebruik op te nemen om vervolgens in eigen oor af te spelen tot alles er als in steen gebeiteld in zit. Drukte. (Eén van de volgende dagen zal ik het plaatje eens in de juiste richting aanbrengen.)

Schoen ontmoet stekkerdoos

Wat te zeggen? De schoen staat waar hij staat omdat anders het insecten werend stukje kunststof uit het houdertje schuift gedurende de nacht. Het effect is anders wel esthetisch bevredigend naar mijn smaak.

Neerslag

De vakantie was al 's avonds na het werk begonnen en toen hij om drie uur in de namiddag eindelijk opstond, leek hem dat een gepast begin. Hij had zich voorgenomen om het gras af te rijden, maar door de plotse regenval kwam daar -zoals altijd- weer niets van terecht. Neerslag behoeft nochtans geen tegenslag te zijn en met frisse moed had hij zich dan ook voor de TV neer geplant. Zulks deed hij wel meer.

Zelden echter was het zoals nu uitgelopen op een veertiendaags verblijf in de steeds plakkerigere zetel die slechts werd verlaten om voorraden in te slaan en de hoogstnodige bezoeken aan de wc af te leggen. Niemand was hem komen bezoeken, niemand had geïnformeerd hoe het met hem ging. Geregeld had hij zich in het verloop van de laatste weken afgevraagd of dit het hoogst bereikbare geluk was. In 66,66% van de gevallen had hij die vraag positief beantwoord. De overige 33,33% had hij nagelaten een bewust antwoord te formuleren. In de plaats daarvan werd meestal besloten om een pizza te bellen. Hij vond het heel prettig om een pizza te bellen. Als hij dronken genoeg was, beeldde hij zich steevast in dat er inderdaad een pizza de hoorn opnam. En dan bedacht hij hoe die pizza, met een noord-afrikaans accent, druipend van de olijfolie zijn bestelling opnam. De plannen voor zijn twee weken durende vakantie waren anders eenvoudig geweest. Eindelijk beginnen sporten, de logeerkamer behangen en natuurlijk eindelijk dat gras eens maaien dat ondertussen al boven de vensterbank uitstak. Maaien was niet echt het goede woord. 'Gekapt' leek hem correcter. Daar kon hij beter gewoon iemand voor betalen, bedacht hij. Met enige weemoed keek hij op de klok. Nog 13 uur en 16 minuten te gaan.

DIt wordt niks. Het wordt niets met mij. Ik zal blijven aanmodderen, zoals mijn ouders en de ouders van mijn ouders, bankliggende nietsnutten met grootse plannen die met elke seconde van hun zanderige bestaan een beetje meer toegeven dat ze hier niets te zoeken hebben. Maar wacht, niet getreurd, er is nog vier liter voorgemengde wodka-orange. Morgen zal zwaar zijn, misschien meld ik me beter ziek...