Emancipatorische bewegingen in de breedte

Jaja, het is eindeloos gezomerte dat zich onnatuurlijk uitstrekt over het uitzicht dat ik heb doorheen mijn vensterraam.

Op de televisie wordt het gegeven van extreem feminisme uitgespit, u weet wel, eind jaren zeventig, begin tachtig. Interessant, toch goed dat het niet vandaag is. Vrouwen in te brede broeken en dikke pullovers die als voornaamste eis het volledig verlesbianiseren van de baarmoederdragende wereldbevolking hebben, zijn niet echt mijn ding. Dat dat gedaan is kan mij dan ook niet triest stemmen.

Maar nu, in de nadagen van de Spice Girls, denk ik.
Girl Power is Pussy Power.
Kleed je als een slet, en wees verontwaardigt wanneer men je vervolgens zo behandelt.
Vanaf heden mogen alle vrouwen damesondergoed dragen dat vroeger voorbestemt was voor hoeren.
Sterke vrouwen zijn seksueel agressieve vrouwen.
Rolmodellen voor meisjes zijn vrouwen met dikke tieten die proberen om hun achterste zo dicht mogelijk tegen de cameralens te krijgen.
Mooi is goed.
Lelijk is slecht.
Er is geen alternatief.
Braken doe je zo.
Liefde is voor mietjes.

De nieuwe vrouw is een oude man met streken. De nieuwe vrouw is de gelijkwaardige evenknie van de man zoals de geschiedenis ons die heeft getoond. Alleen, bang en agressief om niet te moeten zeggen dat hij gewoon eens wil huilen. Mannen en vrouwen gelijk.

Wat een dom idee om te beginnen.

Waarom wilden vrouwen ooit gelijk zijn aan mannen? Het waren toch eikels?
Nu zijn ze het zelf. (Op een paar uitzonderingen na, waaronder mijn eigen prachtexemplaar, natuurlijk.)