Street art uit Gent, wederom. Het is wel duidelijk waarover dit gaat. Prachtig in alle eenvoud, typisch voor dit soort kunst is het één oogopslag karakter waarop gedoeld wordt en dat in dit geval zeker wordt bereikt. Ik ben geen voorstander van wapens, maar cultuurpessimist zijnde, is het zo dat ik de vaststelling die in dit prentje wordt gedaan niet als volledig negatief kan duiden. Dat de culturele verworvenheden van de mens een einde zullen maken en al aan het maken zijn aan diezelfde mens als natuurlijk gegeven, hoeft niet als inherent slecht te worden gezien. Volgens het utilitarisme wordt gesteld dat de maximale hoeveelheid geluk moet toegankelijk zijn voor een zo groot mogelijke hoeveelheid mensen. Meteen raakt men met het probleem geconfronteerd dat: hoe meer mensen, hoe meer kans op menselijk geluk er is (zuiver wiskundig althans), maar de geschiedenis leert ons andere dingen.Ik zeg: het is zinvoller te ijveren voor een wereld waarin het kleinst mogelijke aantal mensen lijdt. Dus: geen mensen, geen lijden. Niet dat we iedereen een kogel door het hoofd moeten jagen, dat veroorzaakt namelijk lijden. Maar dat we onszelf opheffen is nauwelijks een misdaad te noemen. (Vrijwillige uitsterving, nu. Google 'voluntary extinction' eens.)
Kijk, twee potjes tandpasta in perfecte harmonie, afzonderlijk van elkaar gekocht door mij en mijn vriendin. Hoe schattig.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten