Verstoppertje

We verliezen voortdurend scherpte. De randjes gaan eraf. Waar wij weleer wondere woorden wisten, welken wij woordeloos, heden. In vroeger tijden stonden wij steevast met een spitse kronkel klaar om te keren tegen degene die het vermocht tegen te stribbelen. Maar nu? Nu druipt steeds meer de taal traag over onze gebarsten lippen en leggen ons mondjesmaat neer bij de heerschappij van het geschreeuw. Onze bedenksels droevig om hun verspilde moeite, de retorische pracht schuilend voor de regen van het hier-kunnen-wij-niet-tegen. Steeds dieper zakken wij achter onze kraag weg, denkende -James Dean gelijk- onaanraakbaar te mogen zijn. Het is niet waar. Wij zijn fijngemalen op de molensteen van de eigen geschiedenis. Loodzwaar weegt alles. Zet mij in standby tot er nog eens mooi volk langskomt. Kom hier, dan houd ik mijn mond.