Art meets Comedy

Een tijdje geleden werd mij gevraagd iets te doen op Art meets Comedy in het MSK van Antwerpen. Dat heb ik afgelopen zondag dan ook gedaan. Het was een gematigd succes mag ik wel zeggen. Toegegeven, ik had een tekstje geschreven van net 15 minuten lengte. 15 minuten, als ik het tegen een belachelijke rotvaart voorlas wel te verstaan. Dat was duidelijk niet naar ieders smaak. Al heb ik enkele (3 nvdr.) mensen toch redelijk hard zien lachen. Op een totaal van 40 -gespreid over de ganse namiddag, is dat wel bedenkelijk weinig natuurlijk. Hey, er kan niet van mij geëist worden dat ik mij bij elke publieke verschijning van mijn toegankelijkste kant laat zien, toch?
Iemand gaf mij na afloop te kennen dat het allemaal nogal tweedimensionaal bleef: NO SHIT SHERLOCK !!!! Dat was wel degelijk de bedoeling. In theorie had ik evengoed een casetterecorder kunnen neerpoten om die tekst af te spelen: het is uiteindelijk gewoon het ongeïnteresseerd voorlezen van een gefingeerd artikel over een kunstwerk. Een manier van voordracht die ik trouwens op bijzonder afstotelijke wijze heb leren kennen in mijn studententijd. Ach ja...
(Voor de liefhebbers: ik ben nog even iets gaan eten in de Entrepôt du Congo, aan het Zuid in Antwerpen. Sinds er niet meer gerookt mag worden, daar waar eten word opgediend, is het eetgedeelte blijkbaar op de eerste verdieping komen te liggen. Fijne, lederen stoelen en roestvrijstalen lijkschouwerstafels staan er op een houten vloer. Door de vensters: zicht op de parking van het Zuid. En dan: smakelijk salade met kippeblokjes tegen een democratische prijs. Mooi zo.)
Nee, voor diepmenselijke hartelijkheid van mijnentwege naar publiekenswege is het beter even af te zakken naar den Buster, nu zaterdag (3/3/2007). Ik zal daar ondermeer een verhaal vertellen over een bakker en de slechtste vissersmop uit de geschiedenis van de vissersmop.

Zozo

Nog even kort nieuws van het front.
Mijn Volvo heeft weer kuren. Ik doe donderdag in de Arenberg in Antwerpen het voorprogramma voor Mustafa Stitou, mijn tekst voor art meets comedy (laatste zondag van februari in he museum voor schone kunsten, eveneens in Antwerpen) is bijna rond en ik ben nog aan het uitdokteren wanneer ik volgend jaar de Arenberg ga onveilig maken. Want -dat was hier nog niet gezegd: na mijn redelijk fantastische optreden op het Arenberg-open-podium van januari, heb ik de kans gekregen om tegen volgend jaar iets omvangrijkers op diezelfde planken te krijgen. Ik weet ook al ongeveer hoe het er uit gaat zien, maar er kan nog vanalles gebeuren natuurlijk. Hoe dan ook: ik mag dan wel werkloos zijn, met de carrière loopt alles best.

Gedichtenslag

Afgelopen zaterdag heel lang in "de zotte morgen" in Waregem gezeten. Pijn in de ogen van de rook en de verveling. Uiteindelijk doorgestoten naar de finale in cc "de schakel" om daar met twee stemmen (113-111) het onderspit te delven tegen Sacha De Backer. Naar huis met een boekenbon van 100€ en een uitnodiging voor de nationale gedichtenslag in Brussel (ergens in april). Meer valt daar niet over te zeggen.

Vrijdag sta ik in Antwerpen voor de OLV kathedraal in een tent. Dat spreekt mij al een heel pak meer aan, ik ben niet goed in competities en examens. Nu ja, wedstrijden zijn blijkbaar een noodzakelijk kwaad geworden in het huidige literaire en bredere sociale klimaat.

Andere boeg:
Op het kerstfeestje van de familie word een ruilcadeau systeem gehanteerd. Mijn spaarpothond van Zsa-Zsa Rouge was zeer gewild, ook door mij. Uiteindelijk heeft mijn neef zijn handen erop weten te leggen. Ik dus naar huis met een stel Leffes, Leffeglazen en crack nuts.

Vrolijk kerstfeest.

Blubber

Blubber ja. Mijn al zo tere ego heeft nog maar eens een kaakslag mogen ontvangen. Mijn gedichten zullen dit jaar niet hun opwachting mogen maken op de Nachten. Ze werden nog niet ‘rijp’ genoeg bevonden.

Ergens tussen gevoelens van jaloezie en onrecht adem ik niet langer vanuit de bodem van mijn buik. Soms krijg je het gevoel dat zowat iedereen rondom je maar een derde moet doen van wat jij presteert om dubbel zo ver te staan. (Steek die witte konijnen in uw f*cking pruim.)

Ik moet mij niet zo opwinden. Ik ga gewoon voor de ‘lifetime achievement award’, zoals bij de Oscars: “OK, we kunnen er niet omheen: u hebt een wezenlijke bijdrage geleverd aan uw vakgebied en aangezien u op het punt staat de pijp aan Maarten te geven is dit het ideale moment om u in de bloemetjes te zetten en ons geweten te sussen. Sorry trouwens dat we elk jaar steevast de voorrang hebben gegeven aan toevalstreffers, maar bij deze bieden we u van harte dit doekje voor het bloeden aan. Zo, nu kan u gelukkig sterven. Opgepast voor het trapje...”

Val dood.

Nee, echt:

Val dood.

Het volgende heeft niets te maken met mijn op handen zijnde ontslag

Alles sloeg tegen, haar gezicht trok in een onaangename plooi die hij al meer had gezien. Het maakte hem kwaad. Onderweg naar huis bedacht hij dat hij nog niet oud genoeg was. Hij was nog niet oud genoeg om een stinkende dikke vrouw voor hem te hebben waar geen plezier meer aan te beleven viel en die Elschot besliste om niet dood te slaan. Dat was nog zo ver weg, ze stonk niet en ze was nog niet dik. En toch. Ze stapte met een verwijtende stap naast hem. Zwijgend en stappend met een onuitgesproken verwijt. Verongelijkt... Wat een dom woord ook. Even laten zien dat hij het bij het rechte eind had, door een woord te gebruiken waarvan hij wist dat het te duur was voor het moment:"verongelijkt". Het was waar, het was exact wat hij bedoelde. En toch, het was niet juist van hem haar neer te sabelen met zijn pseudo-intellectualistisch gepruttel. Lul.

Hij miskende haar ergernis tot aan de voordeur, waar ze driftig de sleutel in het sleutelgat stak. Onderweg was zijn weerzin blijvend toegenomen. Ongefundeerd, onrechtvaardig, en toch... Zonder omkijken liep ze de gang op. En zomaar, terwijl hij de deur achter zich in het slot liet vallen, viel een onbedwingbare vertedering over hem. Wat een prachtwijf, klootzak. Nee, sla die maar nooit dood.

Diplomaproblemen

Ja, inderdaad.
Ik ben op zoek naar mijn universitair diploma. Ik was er haast zeker van dat ik er een had. Maar toen ik er vanavond een speurtocht naar instelde: niets te vinden. Nu ja, het is al anderhalf jaar geleden dat ik die nog in handen had. Op dit moment ben ik van plan te wachten tot het onding uit zichzelf naar boven komt en ga even na of ik niet één of ander vervangdocumentje kan vragen dat rechtsgeldig is.

Verder mag ik van de poëtische halfgod Steven Grietens aan de knopjes van zijn lawaaikastje gaan draaien op het boekenbal. Nu vrijdag, Scheld'apen. Kom mij zien draaien, in wit kostuum, als levende achtergrond van het nog niet zo'n beetje fantastische De Vall !!! Lachen, gieren, verbazen...

Staat van zaken

Recentelijk zijn zowel ik als mijn pitaliaanse schone toegelaten om deel te nemen aan de halve finale van de West Vlaamse gedichtenslag. Als gevolg daarvan hebben wij boekenbonnen te gelde kunnen maken dit weekend. Nu bezit ik dus zowel een exemplaar van De heerser van Machiavelli en Villa des roses van Elschot.. Dat is goed. Mijn deelname aan de preselecties van de Comedy Casino Cup was dan weer geen roekeloos succes. Het kan mij ondertussen al geen kloot meer schelen. Veel meer is er niet gebeurd ondertussen. Alleen nog juist een optreden in Roeselare met uitstekend artiesteneten achteraf. Lang leve West Vlaanderen. Ik heb trouwens een fijn portret toebedeeld gekregen op de website van den Buster naar aanleiding van de comedy marathon van een tijdje geleden. (www.busterpodium.be) Geniet nog van de regen.

Terug

Ja, lang ben ik afwezig geweest op deze plaats. Wel, ondertussen zit er een vakantie achter mijn kiezen. Die maakt zich nog altijd sterk dat het bestaan van de aanmodderende loonslaaf niets voor mij is.

Dingen die ik in de tussentijd heb gekocht:
Monks Moods: vier cd's van Thelonious Monk.
Een schetsboek
Wasco's
Een witte stift
Een 'glow in the dark' verfpen
Vindaloo
Een draadloze Mighty Mouse (eindelijk nvdr.)

Goed heb ik opgetreden in Kuurne en Lembeke. Ongeacht de taalbarrière. In Lembeke heb ik voor het eerst grappig gedaan in een tent. Wat daarbij uiterst vreemd was, was de galm die er leek te zijn. Galm. In een tent. Kuurne was evengoed een vreemde ervaring, maar ook hier: niet onaangenaam. Fijne mensenen het dient opgemerkt dat op beide plaatsen trouwens niet gewerkt werd met het zo stuitende -zij het begrijpelijke- bonnetjessysteem als wel met gratis drank voor de artiest(en)!!! En voor hun Liefde!!!!

Verder bereid ik me voor op het plegen van mijn eerste beeldend werk in tijden. Maar daarover later meer.

Blackout

Now playing: Autechre & The Hafler Trio

Morgen nog steeds met de bus naar het werk. Ik ben eerder deze week al een keer haast te laat geweest omdat de chauffeur geen briefje van twintig wilde wisselen. Daaarom werd besloten om met dat briefje een pint te gaan drinken in De Vis. Op weg er naartoe kruist een opgefokte BMW cabrio mijn pad, verlaagd, glimmende velgjes, het betere werk -op een lelijke klever op de voorruit na Er wordt R&B door de speakers gejaagd en de kap is naar beneden. De zomer stuipt nog na. Het maakt niet veel indruk -zomer noch patserbak.

Het is een laffe warmte en de terrasjes aan beide zijden van het water doen het goed. Ik loop de vis binnen. Die geeft enkel achteraan op het terras uitzicht op de Dijle en het vernieuwde, geherdefinieerde brouwerijgebouw uit. Na jaren leegstand is het niet langer brouwerij als wel vergader-concert-restaurant-café-tentoonstellingsgebouw. Bij mijn binnenkomen is dan ook enkel het terras volzet, het eigenlijke café is leeg op personeel na. Ik bestel mijn pint en merk op het tafeltje met tijdschriften een intrigerend ding liggen met de titel ‘Blackout’. Wanneer ik mijn pint krijg selecteer ik nog eerst een boek van Oek De Jong vanop het boekenschab, de vis doet namelijk een halfslachtige poging om ‘literair café’ te worden genoemd. (Getuige hiervan hun ene jaargang van ‘De Brakke Hond’ -2004- die nog steeds niet werd verwijderd.) Ik plaats Boek en pint op mijn tafeltje en loop naar de tijdschriften om dat Blackout-ding eens van dichterbij te onderzoeken.

Gekopieerd op A4, dubbelgevouwen en geniet. Vooraan zwart, een kleine centimeter rondom werd witgelaten. In witte gotische letters staat er twee centimeter hoog bovenaan het vlak ‘Blackout’. Onderaan staat rechts uitgelijnd een centimeter hoog: ‘The who,what,where, why and when’ -zonder punt. Het staat vol zwart/wit gecopieerde foto’s van jonge mensen op iets wat blijkbaar een feestje voorstelt, veertien pagina’s lang. Het zijn sfeerbeelden waarop hier en daar een hip aluminium colaflesje valt te bespeuren, veel halve literblikken Jupiler, wat skateplanken, vestjes met kappen en schoon volk. Stoer geposeerd, of argeloos, het is niet altijd duidelijk. Ook staan op de laatste bladzijden enkele foto’s waarop het lijkt alsof er een festivalterrein in het spel is. Mijn vermoeden is dat het hier een sfeervol overzicht van een deel of zelfs de gehele zomer betreft. In het midden van het boekje staat links een wazige foto van een stel meisjes die een lesbisch getinte pose aannemen voor de camera, zonder evenwel pornografisch in de lens te kijken. Daar tegenover twee boven elkaar afgedrukte foto’s van drie mensen met bivakmutsen, achter de draaitafels.

Op de achterflap onderaan:‘it never ends.’ -zonder hoofdletter. Doorgelezen van voor- naar achterflap staat er dus: ‘The who, what,where, why and when it never ends.’

Ik blader nog wat door Oeks boek en naast mij komt een beginnend koppeltje zitten, de jongen heeft een kleine zwart/witte hond bij zich. Hij draagt een zwart t-shirt met wit opschrift: ‘Les vins du Langue d’Oc’.

Oeks boek is een literair dagboek dat mij doet denken aan iets soortgelijks waarvan ik ooit enkele bladzijden in ‘De Brakke Hond’ heb gelezen. Maar dat was van een Vlaming, dacht ik. Hij heeft het over Eckhardt en zijn Abgeschlossenheit. Ik kan me daar wel iets bij voorstellen. Geregeld krijg ik bij dit soort onderwerpen een licht gevoel van nostalgie over me dat ik steeds probeer af te houden. Die tijd is voorbij.

Ik drink mijn pint uit en steek ‘Blackout’ op zak, zonder verantwoordelijke uitgever, zonder duidelijk doel. Ik loop het café uit en bedenk dat ik nooit zo nonchalant ben geweest of zal zijn als de jongeren - jonger dan mij- die ik op het terras achterlaat. Goed zo. Ik stap de straat door naar de ring en zie onderweg een stel homo’s met ‘afgewassen’ jeans, een vrouw die in haar wagen aan haar neus pulkt, een jongen die de oortjes van zijn mp3-speler insteekt, drie marokkaanse jongens die tegen de vitrine van een muziekwinkel staan geleund terwijl ze met een man staan te praten die een heel stevige hond aan de leiband -zeg gerust touw- heeft, een zarte man die op zwarte nikes met witte swoosh voor een open deuropening staat in losse broek met glanzend kortgemouwd hemd terwijl hij met enkele voruwen in de gang van het gebouw iets bespreekt en twee mannen die in een aftandse bestelwagen zitten terwijl ze in een mij vreemde taal opgetogen met het licht uit en een ruitje open dingen aan het vertellen zijn.

Voor de deur van mijn huis gekomen, merk ik dat ik zweet. Ik heb nochtans niet gelopen. Het is warm vanavond en vochtig. De zomer heeft het moeilijk om afscheid te nemen.

Samenloop

Tja, het weekend was spectaculair in al haar ellendigheid. Het hele verhaal laat momenteel nog even op zich wachten, het moet voorlopig maar volstaan om te zeggen dat: mijn Volvo 480 Turbo immobiel op de parking van Bergnet staat in Amsterdam, mijn witte pak aan de haak hangt voor de droogkuis, ik elke dag met de bus naar mijn werk trek, ik uitkijk naar enkele weekjes vakantie en dat mijn optredens van afgelopen zondag niet getuigden van mijn volle potentieel. Maar ja, het kan niet elke dag Kerstmis zijn.

Vandaag mijn paraplu vergeten. Gevolg: doorweekt thuisgekomen. Geen boodschappen kunnen doen bij gebrek aan mobiliteit. De laatste restjes diepvriesproduct dan maar opgewerkt. Kippenworst. Met diepvriesspinazie. En met kroketten. Pff.

Long time, no read

Inderdaad, het gaat de laatste tijd goed met me en de aandrang om te schrijven blijft daardoor veelal achterwege. Ook ditmaal zal ik het niet al te lang maken. Maar dat kan niemand tot grote ergernis strekken, dacht ik zo. Katten kwelen in de achtergrond, delen af en toe een rake klap uit. Een enkele gargantueske spin durft zich al eens in de badkuip aandienen. Ik ruik herfst. Dat stoort mij voor geen klein bemeten millimeter.

Morgen een halve dag arbeid om op tijd de reis naar het verre Amsterdam aan te kunnen vatten. Vergezeld van twee dichters in mijn Volvo 480 TURBO (met sinds kort lichtgeraakte velgen aan de rechterzijde, vervloekt weze Antwerpen en haar hoge trottoirs.) Eens kijken hoe lang ze het uithouden met mijn lijfgeur en mijn collectie minimale electro en Venetiaansche Schnaren. Ik heb nog niet het nodige selectiewerk verricht. Er is geen playlist om van te spreken, zeg maar.

Nog interessant nieuws? Niet echt. Alleen heb ik vorige week tot mijn bijstere ontstelling gemerkt dat ik de eerste drie afleveringen van TIME TRUMPET heb gemist!!!!!!!!!!!!! Ik ruik u denken:"Wat! Al drie weken? Heeft die man dan geen respect voor al wat heilig en cutting edge is in comedy, dat hij dit geniale stuk televisie van niemand minder dan ARMANDO IANUCI zomaar laat voorbijglijden?" U heeft gelijk, ik voel mij niet enkel beschaamd door het gebrek aan respect dat ik hiermee toon voor de maker van The Friday Night Armistice en The Saturday Night Armistice, die voor altijd het gezicht van de satire met salpeterzuur hebben getekend, nee, vooral voel ik mij bedroeft vanwege de uren luidop lachen die ik met mijzelf had kunnen delen. Snif. Mea Culpa, en nog niet zo'n klein beetje.

Als een doekje voor het bloeden ga ik vanavond om 23.00 u voor mijn TV gekluisterd zitten. Pint in de hand en proberen om niet door mijn neus te proesten. Princess Diana Forever...

Andermans huwelijk en opnamefaciliteiten

Ziehier het zicht dat mij vorige week ten deel viel bij het huwelijk van een vriend. Ik wens iedereen een windmolen achter de tuin.
Kijk, mijn geheugen is een zeef. Met dit in het achterhoofd bedacht ik deze constructie om mijn gesproken woord voor eigen gebruik op te nemen om vervolgens in eigen oor af te spelen tot alles er als in steen gebeiteld in zit. Drukte. (Eén van de volgende dagen zal ik het plaatje eens in de juiste richting aanbrengen.)

Schoen ontmoet stekkerdoos

Wat te zeggen? De schoen staat waar hij staat omdat anders het insecten werend stukje kunststof uit het houdertje schuift gedurende de nacht. Het effect is anders wel esthetisch bevredigend naar mijn smaak.

Neerslag

De vakantie was al 's avonds na het werk begonnen en toen hij om drie uur in de namiddag eindelijk opstond, leek hem dat een gepast begin. Hij had zich voorgenomen om het gras af te rijden, maar door de plotse regenval kwam daar -zoals altijd- weer niets van terecht. Neerslag behoeft nochtans geen tegenslag te zijn en met frisse moed had hij zich dan ook voor de TV neer geplant. Zulks deed hij wel meer.

Zelden echter was het zoals nu uitgelopen op een veertiendaags verblijf in de steeds plakkerigere zetel die slechts werd verlaten om voorraden in te slaan en de hoogstnodige bezoeken aan de wc af te leggen. Niemand was hem komen bezoeken, niemand had geïnformeerd hoe het met hem ging. Geregeld had hij zich in het verloop van de laatste weken afgevraagd of dit het hoogst bereikbare geluk was. In 66,66% van de gevallen had hij die vraag positief beantwoord. De overige 33,33% had hij nagelaten een bewust antwoord te formuleren. In de plaats daarvan werd meestal besloten om een pizza te bellen. Hij vond het heel prettig om een pizza te bellen. Als hij dronken genoeg was, beeldde hij zich steevast in dat er inderdaad een pizza de hoorn opnam. En dan bedacht hij hoe die pizza, met een noord-afrikaans accent, druipend van de olijfolie zijn bestelling opnam. De plannen voor zijn twee weken durende vakantie waren anders eenvoudig geweest. Eindelijk beginnen sporten, de logeerkamer behangen en natuurlijk eindelijk dat gras eens maaien dat ondertussen al boven de vensterbank uitstak. Maaien was niet echt het goede woord. 'Gekapt' leek hem correcter. Daar kon hij beter gewoon iemand voor betalen, bedacht hij. Met enige weemoed keek hij op de klok. Nog 13 uur en 16 minuten te gaan.

DIt wordt niks. Het wordt niets met mij. Ik zal blijven aanmodderen, zoals mijn ouders en de ouders van mijn ouders, bankliggende nietsnutten met grootse plannen die met elke seconde van hun zanderige bestaan een beetje meer toegeven dat ze hier niets te zoeken hebben. Maar wacht, niet getreurd, er is nog vier liter voorgemengde wodka-orange. Morgen zal zwaar zijn, misschien meld ik me beter ziek...

Eind in zicht?

Het voelt alsof er een einde in de lucht hangt. Hopelijk voortekenen van een nieuw begin. mocht ik kunnen handelen, ik handelde de noodzakelijke dingen af en begaf mij op het pad dat het mijne is. Iets met beeld en geluid. Iets op mijn niveau, wat dat ook moge betekenen. Maar voor u schrijft een angsthaas. Laat ons hopen dat daar een einde aan komt, eindelijk. Nog even doorbijten.

Street art en tandpasta

Succes, eindelijk.

Street art uit Gent, wederom. Het is wel duidelijk waarover dit gaat. Prachtig in alle eenvoud, typisch voor dit soort kunst is het één oogopslag karakter waarop gedoeld wordt en dat in dit geval zeker wordt bereikt. Ik ben geen voorstander van wapens, maar cultuurpessimist zijnde, is het zo dat ik de vaststelling die in dit prentje wordt gedaan niet als volledig negatief kan duiden. Dat de culturele verworvenheden van de mens een einde zullen maken en al aan het maken zijn aan diezelfde mens als natuurlijk gegeven, hoeft niet als inherent slecht te worden gezien. Volgens het utilitarisme wordt gesteld dat de maximale hoeveelheid geluk moet toegankelijk zijn voor een zo groot mogelijke hoeveelheid mensen. Meteen raakt men met het probleem geconfronteerd dat: hoe meer mensen, hoe meer kans op menselijk geluk er is (zuiver wiskundig althans), maar de geschiedenis leert ons andere dingen.
Ik zeg: het is zinvoller te ijveren voor een wereld waarin het kleinst mogelijke aantal mensen lijdt. Dus: geen mensen, geen lijden. Niet dat we iedereen een kogel door het hoofd moeten jagen, dat veroorzaakt namelijk lijden. Maar dat we onszelf opheffen is nauwelijks een misdaad te noemen. (Vrijwillige uitsterving, nu. Google 'voluntary extinction' eens.)

Kijk, twee potjes tandpasta in perfecte harmonie, afzonderlijk van elkaar gekocht door mij en mijn vriendin. Hoe schattig.

Fotoproblemen

Mijn internet is dan misschien groter dan het uwe, traag is het maar al te zeker. De foto's die ik afgelopen weekend maakte te Gent blijven vandaag aldus achterwege. Daarmee is bij deze ook al wat ik te zeggen had enigszins op de lange baan geschoven. Maar ongetwijfeld zal ik later terugkomen aangezien het leuke prentjes zijn over evolutie en koppelvorming.

Schrijven is momenteel trouwens moeilijker dan op vele momenten in mijn leven die aan het huidige voorafgingen. Waarom is niet geheel duidelijk, maar ik heb de laatste tijd meer en meer last van een sociaal leven. Wat ik mij niet realiseerde, is de aanwezigheid van kennissen en vrienden met gedachten die naar mij uitgaan. Daarnaast zijn er familiale en podium gerelateerde bedrijvigheden die tussen mijn hoofd en mijn veelal virtuele blad worden geschoven. Het zal wel beteren, denk ik steevast. Maar toch, steeds meer kom ik niet toe aan het uitbreiden van mijn verzameling teksten die mij met vreugde vervullen omdat ik ze heb neergepoot.

Ach wel, zo gaat dat.

Hopelijk gaat het beter met u.
Hopelijk heeft u geen vrienden.

Of barbecues.

iek ?

Mocht u geïnteresseerd zijn, dan heb ik een berichtgeving over mijn publiek verschijnen. Augustus 1 van dit jaar des here staat mijn lichaam op de grote markt van Mechelen. De eerste ontplooiing van stand up materiaal door ondergetekende in het hart van zijn eigen geboortestad. Op een dinsdag. Voor jeugd. Dat beloofd dus niet al teveel goeds.

Maar: mijn belastingaangifte is artisanaal ingevuld en op de bus gedaan. Wahaarg, vreugde.

En toch, gisteren bemerkte ik tijdens het in bad zitten plots een vreemd zwartglanzend potloodachtig uitsteeksel dat boven de badrand uitstak.

Zonder erbij na te denken leun ik een beetje over de rand. Op de vinyl bekleding staat een vreemd spinachtig ding. Ik kan maar niet bedenken hoe het daar kan zijn geraakt zonder op te vallen. Ook kan ik me niet herinneren ooit iets vergelijkbaar te hebben gezien. De opgestoken poot is er een van in totaal acht, wat wijst op een spin. Ze dragen een bolvormig lichaam met diezelfde olieglans als de poten. Die hebben bij nader toekijken een haast plantaardige structuur, met twee gewrichten per poot. Op het moment dat ik over de rand keek stopte de opstekende poot met bewegen. Enkel het haast zwevende lichaam in het midden stijgt en daalt op het ritme van een buik die op een strand zwelt en leegloopt bij het zonnen. Ik ben eerder bang van spinnen, maar om een of andere reden voel ik geen enkele vrees. Voorzichtig hef ik mijn arm uit het water en reik kalm in de richting van het voetbalgrote wezen. Enkele druppels water raken de vloer en plots schiet het ding geruisloos naar de andere kant van de kamer met een beweging die het midden houdt tussen een spin en een krab.
Waar zitten de ogen?

Emancipatorische bewegingen in de breedte

Jaja, het is eindeloos gezomerte dat zich onnatuurlijk uitstrekt over het uitzicht dat ik heb doorheen mijn vensterraam.

Op de televisie wordt het gegeven van extreem feminisme uitgespit, u weet wel, eind jaren zeventig, begin tachtig. Interessant, toch goed dat het niet vandaag is. Vrouwen in te brede broeken en dikke pullovers die als voornaamste eis het volledig verlesbianiseren van de baarmoederdragende wereldbevolking hebben, zijn niet echt mijn ding. Dat dat gedaan is kan mij dan ook niet triest stemmen.

Maar nu, in de nadagen van de Spice Girls, denk ik.
Girl Power is Pussy Power.
Kleed je als een slet, en wees verontwaardigt wanneer men je vervolgens zo behandelt.
Vanaf heden mogen alle vrouwen damesondergoed dragen dat vroeger voorbestemt was voor hoeren.
Sterke vrouwen zijn seksueel agressieve vrouwen.
Rolmodellen voor meisjes zijn vrouwen met dikke tieten die proberen om hun achterste zo dicht mogelijk tegen de cameralens te krijgen.
Mooi is goed.
Lelijk is slecht.
Er is geen alternatief.
Braken doe je zo.
Liefde is voor mietjes.

De nieuwe vrouw is een oude man met streken. De nieuwe vrouw is de gelijkwaardige evenknie van de man zoals de geschiedenis ons die heeft getoond. Alleen, bang en agressief om niet te moeten zeggen dat hij gewoon eens wil huilen. Mannen en vrouwen gelijk.

Wat een dom idee om te beginnen.

Waarom wilden vrouwen ooit gelijk zijn aan mannen? Het waren toch eikels?
Nu zijn ze het zelf. (Op een paar uitzonderingen na, waaronder mijn eigen prachtexemplaar, natuurlijk.)

Een gevall apart

Wel, het optreden van De Vall was uitmuntend. De heer Grietens was zijn eigen overtuigende zelf. De vermoeidheid sloeg toe ergens rond twee uur in de ochtend. Steven, goed van hart en postbode in nieren en andere levensnoodzakelijke organen moest des ochtends in Mechelen zijn voor een dagje beroepsgerelateerde opleiding. De resterende uren tussen de aankomst in Mechelen en het vertrek naar de opleiding werden doorgebracht op de geriefelijke zetel van mijn huiskamer.

Vanochtend maakte ik Steven wakker. Dit was wat mijn blik trof om 7:42u deze eigenste morgen.