donderdag, juli 27, 2006
Eind in zicht?
Het voelt alsof er een einde in de lucht hangt. Hopelijk voortekenen van een nieuw begin. mocht ik kunnen handelen, ik handelde de noodzakelijke dingen af en begaf mij op het pad dat het mijne is. Iets met beeld en geluid. Iets op mijn niveau, wat dat ook moge betekenen. Maar voor u schrijft een angsthaas. Laat ons hopen dat daar een einde aan komt, eindelijk. Nog even doorbijten.
woensdag, juli 26, 2006
Street art en tandpasta
Succes, eindelijk.
Street art uit Gent, wederom. Het is wel duidelijk waarover dit gaat. Prachtig in alle eenvoud, typisch voor dit soort kunst is het één oogopslag karakter waarop gedoeld wordt en dat in dit geval zeker wordt bereikt. Ik ben geen voorstander van wapens, maar cultuurpessimist zijnde, is het zo dat ik de vaststelling die in dit prentje wordt gedaan niet als volledig negatief kan duiden. Dat de culturele verworvenheden van de mens een einde zullen maken en al aan het maken zijn aan diezelfde mens als natuurlijk gegeven, hoeft niet als inherent slecht te worden gezien. Volgens het utilitarisme wordt gesteld dat de maximale hoeveelheid geluk moet toegankelijk zijn voor een zo groot mogelijke hoeveelheid mensen. Meteen raakt men met het probleem geconfronteerd dat: hoe meer mensen, hoe meer kans op menselijk geluk er is (zuiver wiskundig althans), maar de geschiedenis leert ons andere dingen.
Ik zeg: het is zinvoller te ijveren voor een wereld waarin het kleinst mogelijke aantal mensen lijdt. Dus: geen mensen, geen lijden. Niet dat we iedereen een kogel door het hoofd moeten jagen, dat veroorzaakt namelijk lijden. Maar dat we onszelf opheffen is nauwelijks een misdaad te noemen. (Vrijwillige uitsterving, nu. Google 'voluntary extinction' eens.)
Kijk, twee potjes tandpasta in perfecte harmonie, afzonderlijk van elkaar gekocht door mij en mijn vriendin. Hoe schattig.
Street art uit Gent, wederom. Het is wel duidelijk waarover dit gaat. Prachtig in alle eenvoud, typisch voor dit soort kunst is het één oogopslag karakter waarop gedoeld wordt en dat in dit geval zeker wordt bereikt. Ik ben geen voorstander van wapens, maar cultuurpessimist zijnde, is het zo dat ik de vaststelling die in dit prentje wordt gedaan niet als volledig negatief kan duiden. Dat de culturele verworvenheden van de mens een einde zullen maken en al aan het maken zijn aan diezelfde mens als natuurlijk gegeven, hoeft niet als inherent slecht te worden gezien. Volgens het utilitarisme wordt gesteld dat de maximale hoeveelheid geluk moet toegankelijk zijn voor een zo groot mogelijke hoeveelheid mensen. Meteen raakt men met het probleem geconfronteerd dat: hoe meer mensen, hoe meer kans op menselijk geluk er is (zuiver wiskundig althans), maar de geschiedenis leert ons andere dingen.Ik zeg: het is zinvoller te ijveren voor een wereld waarin het kleinst mogelijke aantal mensen lijdt. Dus: geen mensen, geen lijden. Niet dat we iedereen een kogel door het hoofd moeten jagen, dat veroorzaakt namelijk lijden. Maar dat we onszelf opheffen is nauwelijks een misdaad te noemen. (Vrijwillige uitsterving, nu. Google 'voluntary extinction' eens.)
Kijk, twee potjes tandpasta in perfecte harmonie, afzonderlijk van elkaar gekocht door mij en mijn vriendin. Hoe schattig.
maandag, juli 24, 2006
Fotoproblemen
Mijn internet is dan misschien groter dan het uwe, traag is het maar al te zeker. De foto's die ik afgelopen weekend maakte te Gent blijven vandaag aldus achterwege. Daarmee is bij deze ook al wat ik te zeggen had enigszins op de lange baan geschoven. Maar ongetwijfeld zal ik later terugkomen aangezien het leuke prentjes zijn over evolutie en koppelvorming.
Schrijven is momenteel trouwens moeilijker dan op vele momenten in mijn leven die aan het huidige voorafgingen. Waarom is niet geheel duidelijk, maar ik heb de laatste tijd meer en meer last van een sociaal leven. Wat ik mij niet realiseerde, is de aanwezigheid van kennissen en vrienden met gedachten die naar mij uitgaan. Daarnaast zijn er familiale en podium gerelateerde bedrijvigheden die tussen mijn hoofd en mijn veelal virtuele blad worden geschoven. Het zal wel beteren, denk ik steevast. Maar toch, steeds meer kom ik niet toe aan het uitbreiden van mijn verzameling teksten die mij met vreugde vervullen omdat ik ze heb neergepoot.
Ach wel, zo gaat dat.
Hopelijk gaat het beter met u.
Hopelijk heeft u geen vrienden.
Of barbecues.
Schrijven is momenteel trouwens moeilijker dan op vele momenten in mijn leven die aan het huidige voorafgingen. Waarom is niet geheel duidelijk, maar ik heb de laatste tijd meer en meer last van een sociaal leven. Wat ik mij niet realiseerde, is de aanwezigheid van kennissen en vrienden met gedachten die naar mij uitgaan. Daarnaast zijn er familiale en podium gerelateerde bedrijvigheden die tussen mijn hoofd en mijn veelal virtuele blad worden geschoven. Het zal wel beteren, denk ik steevast. Maar toch, steeds meer kom ik niet toe aan het uitbreiden van mijn verzameling teksten die mij met vreugde vervullen omdat ik ze heb neergepoot.
Ach wel, zo gaat dat.
Hopelijk gaat het beter met u.
Hopelijk heeft u geen vrienden.
Of barbecues.
dinsdag, juli 18, 2006
iek ?
Mocht u geïnteresseerd zijn, dan heb ik een berichtgeving over mijn publiek verschijnen. Augustus 1 van dit jaar des here staat mijn lichaam op de grote markt van Mechelen. De eerste ontplooiing van stand up materiaal door ondergetekende in het hart van zijn eigen geboortestad. Op een dinsdag. Voor jeugd. Dat beloofd dus niet al teveel goeds.
Maar: mijn belastingaangifte is artisanaal ingevuld en op de bus gedaan. Wahaarg, vreugde.
En toch, gisteren bemerkte ik tijdens het in bad zitten plots een vreemd zwartglanzend potloodachtig uitsteeksel dat boven de badrand uitstak.
Zonder erbij na te denken leun ik een beetje over de rand. Op de vinyl bekleding staat een vreemd spinachtig ding. Ik kan maar niet bedenken hoe het daar kan zijn geraakt zonder op te vallen. Ook kan ik me niet herinneren ooit iets vergelijkbaar te hebben gezien. De opgestoken poot is er een van in totaal acht, wat wijst op een spin. Ze dragen een bolvormig lichaam met diezelfde olieglans als de poten. Die hebben bij nader toekijken een haast plantaardige structuur, met twee gewrichten per poot. Op het moment dat ik over de rand keek stopte de opstekende poot met bewegen. Enkel het haast zwevende lichaam in het midden stijgt en daalt op het ritme van een buik die op een strand zwelt en leegloopt bij het zonnen. Ik ben eerder bang van spinnen, maar om een of andere reden voel ik geen enkele vrees. Voorzichtig hef ik mijn arm uit het water en reik kalm in de richting van het voetbalgrote wezen. Enkele druppels water raken de vloer en plots schiet het ding geruisloos naar de andere kant van de kamer met een beweging die het midden houdt tussen een spin en een krab.
Waar zitten de ogen?
Maar: mijn belastingaangifte is artisanaal ingevuld en op de bus gedaan. Wahaarg, vreugde.
En toch, gisteren bemerkte ik tijdens het in bad zitten plots een vreemd zwartglanzend potloodachtig uitsteeksel dat boven de badrand uitstak.
Zonder erbij na te denken leun ik een beetje over de rand. Op de vinyl bekleding staat een vreemd spinachtig ding. Ik kan maar niet bedenken hoe het daar kan zijn geraakt zonder op te vallen. Ook kan ik me niet herinneren ooit iets vergelijkbaar te hebben gezien. De opgestoken poot is er een van in totaal acht, wat wijst op een spin. Ze dragen een bolvormig lichaam met diezelfde olieglans als de poten. Die hebben bij nader toekijken een haast plantaardige structuur, met twee gewrichten per poot. Op het moment dat ik over de rand keek stopte de opstekende poot met bewegen. Enkel het haast zwevende lichaam in het midden stijgt en daalt op het ritme van een buik die op een strand zwelt en leegloopt bij het zonnen. Ik ben eerder bang van spinnen, maar om een of andere reden voel ik geen enkele vrees. Voorzichtig hef ik mijn arm uit het water en reik kalm in de richting van het voetbalgrote wezen. Enkele druppels water raken de vloer en plots schiet het ding geruisloos naar de andere kant van de kamer met een beweging die het midden houdt tussen een spin en een krab.
Waar zitten de ogen?
maandag, juli 17, 2006
Emancipatorische bewegingen in de breedte
Jaja, het is eindeloos gezomerte dat zich onnatuurlijk uitstrekt over het uitzicht dat ik heb doorheen mijn vensterraam.
Op de televisie wordt het gegeven van extreem feminisme uitgespit, u weet wel, eind jaren zeventig, begin tachtig. Interessant, toch goed dat het niet vandaag is. Vrouwen in te brede broeken en dikke pullovers die als voornaamste eis het volledig verlesbianiseren van de baarmoederdragende wereldbevolking hebben, zijn niet echt mijn ding. Dat dat gedaan is kan mij dan ook niet triest stemmen.
Maar nu, in de nadagen van de Spice Girls, denk ik.
Girl Power is Pussy Power.
Kleed je als een slet, en wees verontwaardigt wanneer men je vervolgens zo behandelt.
Vanaf heden mogen alle vrouwen damesondergoed dragen dat vroeger voorbestemt was voor hoeren.
Sterke vrouwen zijn seksueel agressieve vrouwen.
Rolmodellen voor meisjes zijn vrouwen met dikke tieten die proberen om hun achterste zo dicht mogelijk tegen de cameralens te krijgen.
Mooi is goed.
Lelijk is slecht.
Er is geen alternatief.
Braken doe je zo.
Liefde is voor mietjes.
De nieuwe vrouw is een oude man met streken. De nieuwe vrouw is de gelijkwaardige evenknie van de man zoals de geschiedenis ons die heeft getoond. Alleen, bang en agressief om niet te moeten zeggen dat hij gewoon eens wil huilen. Mannen en vrouwen gelijk.
Wat een dom idee om te beginnen.
Waarom wilden vrouwen ooit gelijk zijn aan mannen? Het waren toch eikels?
Nu zijn ze het zelf. (Op een paar uitzonderingen na, waaronder mijn eigen prachtexemplaar, natuurlijk.)
Op de televisie wordt het gegeven van extreem feminisme uitgespit, u weet wel, eind jaren zeventig, begin tachtig. Interessant, toch goed dat het niet vandaag is. Vrouwen in te brede broeken en dikke pullovers die als voornaamste eis het volledig verlesbianiseren van de baarmoederdragende wereldbevolking hebben, zijn niet echt mijn ding. Dat dat gedaan is kan mij dan ook niet triest stemmen.
Maar nu, in de nadagen van de Spice Girls, denk ik.
Girl Power is Pussy Power.
Kleed je als een slet, en wees verontwaardigt wanneer men je vervolgens zo behandelt.
Vanaf heden mogen alle vrouwen damesondergoed dragen dat vroeger voorbestemt was voor hoeren.
Sterke vrouwen zijn seksueel agressieve vrouwen.
Rolmodellen voor meisjes zijn vrouwen met dikke tieten die proberen om hun achterste zo dicht mogelijk tegen de cameralens te krijgen.
Mooi is goed.
Lelijk is slecht.
Er is geen alternatief.
Braken doe je zo.
Liefde is voor mietjes.
De nieuwe vrouw is een oude man met streken. De nieuwe vrouw is de gelijkwaardige evenknie van de man zoals de geschiedenis ons die heeft getoond. Alleen, bang en agressief om niet te moeten zeggen dat hij gewoon eens wil huilen. Mannen en vrouwen gelijk.
Wat een dom idee om te beginnen.
Waarom wilden vrouwen ooit gelijk zijn aan mannen? Het waren toch eikels?
Nu zijn ze het zelf. (Op een paar uitzonderingen na, waaronder mijn eigen prachtexemplaar, natuurlijk.)
donderdag, juli 13, 2006
Een gevall apart
Wel, het optreden van De Vall was uitmuntend. De heer Grietens was zijn eigen overtuigende zelf. De vermoeidheid sloeg toe ergens rond twee uur in de ochtend. Steven, goed van hart en postbode in nieren en andere levensnoodzakelijke organen moest des ochtends in Mechelen zijn voor een dagje beroepsgerelateerde opleiding. De resterende uren tussen de aankomst in Mechelen en het vertrek naar de opleiding werden doorgebracht op de geriefelijke zetel van mijn huiskamer.
Vanochtend maakte ik Steven wakker. Dit was wat mijn blik trof om 7:42u deze eigenste morgen.
dinsdag, juli 11, 2006
Schub wederom Schub
Wij kunnen elkaar niet vergeten. Hoe warm de zomer ook wordt.
Aan velerlei wegen worden geplande werken op de lange baan geschoven, ook Schubje weet ervan mee te spreken. Voor de deur van haar huis heeft ze een klaptafel met een stoeltje ernaast geplaatst. ‘Iets om te doen,’ zegt ze dan. Het leven op de opengebroken straat zint haar best en met plezier ziet ze de afwezigheid van verkeer aan. Voor haar part mag het steeds zo blijven. Zonder langsrazende wagens, met de geur van opstuivend zand en het geluid van droogpiepende kinderfietsjes om de verlatenheid te onderstrepen. Vader en moeder zijn op vakantie. Er zit een tweede zit aan te komen, maar die is nog veraf. Dus is het enige wat Schubje vandaag doet, hangen. Rondhangen en voor de deur van het huis zitten met een sudoku puzzel, een stationsromannetje ('Een onvergetelijke droom') en een glas rode wijn in de schaduw van een fles rode wijn.
Lindsay Armstrongs 'Een onvergetelijke droom' ligt naast haar glas op het tafeltje. Op de plastiekerige omslag van het vergeelde ding trekt een man in slecht passend pak een jonge vrouw, temidden een jaren tachtig kantoor, naar zich toe. De duidelijk kleinere vrouw kijkt met een blik die het midden houdt tussen twijfel en paniek uit het tafereel, als een acteur die zich naar de camera wendt. Het realistische schilderijtje is van een zekere Jim Goldberg en heeft niets te maken met de inhoud van het wegwerpboekje.
De zon heeft haar ondergang ingezet en de schaduw van een boom valt reeds over Schubjes voeten. Ze zit graag in de zon, al is dat niet erg bevorderlijk voor haar huidgesteldheid. Af en toe spat een zweer open en pruttelt dan wat na op de huid, wat brandwondjes veroorzaakt. Maar Schubje houdt best van wat pijn op zijn tijd. In haar verbeelding ziet ze hoe de man op de omslag haar bij de bovenarmen naar zich toetrekt, met een ruk omgooit en over een zware feautuil smijt om haar langs achter binnen te dringen, ze heeft toch geen slipje aan. Door het hevige gestoot van de gemene man openen de puisten op haar dijen zich en wanneer zij schokkend klaarkomt druipen lichaamssappen vermengt met pus traag langs haar benen omlaag.
Een buurjongetje rijdt zich vast in het mulle zand, dat voor de wegenwerken in een hoopje aan de kant van de opengewerkte baan neergegooid werd en valt kort op de stoffirige straat. Als hij ziet dat Schubje naar hem kijkt, begint hij te huilen, goed wetend dat het geen pijn doet.
Aan velerlei wegen worden geplande werken op de lange baan geschoven, ook Schubje weet ervan mee te spreken. Voor de deur van haar huis heeft ze een klaptafel met een stoeltje ernaast geplaatst. ‘Iets om te doen,’ zegt ze dan. Het leven op de opengebroken straat zint haar best en met plezier ziet ze de afwezigheid van verkeer aan. Voor haar part mag het steeds zo blijven. Zonder langsrazende wagens, met de geur van opstuivend zand en het geluid van droogpiepende kinderfietsjes om de verlatenheid te onderstrepen. Vader en moeder zijn op vakantie. Er zit een tweede zit aan te komen, maar die is nog veraf. Dus is het enige wat Schubje vandaag doet, hangen. Rondhangen en voor de deur van het huis zitten met een sudoku puzzel, een stationsromannetje ('Een onvergetelijke droom') en een glas rode wijn in de schaduw van een fles rode wijn.
Lindsay Armstrongs 'Een onvergetelijke droom' ligt naast haar glas op het tafeltje. Op de plastiekerige omslag van het vergeelde ding trekt een man in slecht passend pak een jonge vrouw, temidden een jaren tachtig kantoor, naar zich toe. De duidelijk kleinere vrouw kijkt met een blik die het midden houdt tussen twijfel en paniek uit het tafereel, als een acteur die zich naar de camera wendt. Het realistische schilderijtje is van een zekere Jim Goldberg en heeft niets te maken met de inhoud van het wegwerpboekje.
De zon heeft haar ondergang ingezet en de schaduw van een boom valt reeds over Schubjes voeten. Ze zit graag in de zon, al is dat niet erg bevorderlijk voor haar huidgesteldheid. Af en toe spat een zweer open en pruttelt dan wat na op de huid, wat brandwondjes veroorzaakt. Maar Schubje houdt best van wat pijn op zijn tijd. In haar verbeelding ziet ze hoe de man op de omslag haar bij de bovenarmen naar zich toetrekt, met een ruk omgooit en over een zware feautuil smijt om haar langs achter binnen te dringen, ze heeft toch geen slipje aan. Door het hevige gestoot van de gemene man openen de puisten op haar dijen zich en wanneer zij schokkend klaarkomt druipen lichaamssappen vermengt met pus traag langs haar benen omlaag.
Een buurjongetje rijdt zich vast in het mulle zand, dat voor de wegenwerken in een hoopje aan de kant van de opengewerkte baan neergegooid werd en valt kort op de stoffirige straat. Als hij ziet dat Schubje naar hem kijkt, begint hij te huilen, goed wetend dat het geen pijn doet.
maandag, juli 10, 2006
Lastige belasting
Rampspoed, armen in de lucht.
In de plooien van de tijd, waarschijnlijk ten gevolge van mijn schilderen een maandje geleden, is een loonstaat die op mij betrekking heeft, verdwenen. Anderhalf uur zoeken zonder resultaat....
Verduiveld.
In de plooien van de tijd, waarschijnlijk ten gevolge van mijn schilderen een maandje geleden, is een loonstaat die op mij betrekking heeft, verdwenen. Anderhalf uur zoeken zonder resultaat....
Verduiveld.
zondag, juli 09, 2006
Een verklaring en een verslag
Enige mensen hebben van mijn persoon een SMS ontvangen. Het betrof hier voor het merendeel vrouwen. Die kregen van op mijn toestel antipathieke berichten gestuurd waarbij ze aangesproken werden als kuthoer en diens meer en waarin onzedige dingen van hen werden geëist.
Misbruik werd er dus gemaakt van mijn -zoals in een voorgaande post reeds aangegeven, gestolen- GSM. Bij deze had ik mensen die zulk een bericht uit mijn naam ontvingen er graag van op de hoogte gesteld dat ik hen geen kuthoer of aanverwante vindt.
Nog even over dit weekend.
Graffiti Jam in de Tweebruggenstraat: Zoals te verwachten was het leukste werk van de hand van een lid van Alosta (drie keer raden waarvandaan die jongens komen.)
Ook was er een leuk moordkonijntje te ontdekken:
Verder werd door mij voor de eerste keer in mijn prille bestaan een kijkje genomen in het design museum, waar ik -al evenzeer voor de eerste keer- in contact kwam met authentiek Memphis meubilair en een prachtige stalen Ron Arad bank (ALL HAIL RON ARAD!!!). Ik moest van diepe geroerdheid een traan wegpinken. Tot mijn spijt is het hele Design Museum een gemiste kans om mensen te laten verwonderen en nadenken over vormgeving. Ik zou hier een hele tirade kunnen afsteken. Maar laat ik eenvoudigweg melden dat:
A. Er niets terug te vinden was van James Dyson, de Panton chair volledig afwezig was etc...
B. De informatie bij de tentoongestelde objecten opvallend afwezig is en slecht vormgegeven.
C. Er nauwelijks van interactiviteit sprake is (gebruiksvoorwerpen vragen om aangeraakt te worden).
D. Teveel aandacht uitgaat naar eindproducten en nauwelijks gewag wordt gemaakt van de productiecondities. (Zowel materieel als historisch).
Spijtig.
Wel mooi weer mogen beleven, u ook?
Misbruik werd er dus gemaakt van mijn -zoals in een voorgaande post reeds aangegeven, gestolen- GSM. Bij deze had ik mensen die zulk een bericht uit mijn naam ontvingen er graag van op de hoogte gesteld dat ik hen geen kuthoer of aanverwante vindt.
Nog even over dit weekend.
Graffiti Jam in de Tweebruggenstraat: Zoals te verwachten was het leukste werk van de hand van een lid van Alosta (drie keer raden waarvandaan die jongens komen.)
Ook was er een leuk moordkonijntje te ontdekken:
Verder werd door mij voor de eerste keer in mijn prille bestaan een kijkje genomen in het design museum, waar ik -al evenzeer voor de eerste keer- in contact kwam met authentiek Memphis meubilair en een prachtige stalen Ron Arad bank (ALL HAIL RON ARAD!!!). Ik moest van diepe geroerdheid een traan wegpinken. Tot mijn spijt is het hele Design Museum een gemiste kans om mensen te laten verwonderen en nadenken over vormgeving. Ik zou hier een hele tirade kunnen afsteken. Maar laat ik eenvoudigweg melden dat:
A. Er niets terug te vinden was van James Dyson, de Panton chair volledig afwezig was etc...
B. De informatie bij de tentoongestelde objecten opvallend afwezig is en slecht vormgegeven.
C. Er nauwelijks van interactiviteit sprake is (gebruiksvoorwerpen vragen om aangeraakt te worden).
D. Teveel aandacht uitgaat naar eindproducten en nauwelijks gewag wordt gemaakt van de productiecondities. (Zowel materieel als historisch).
Spijtig.
Wel mooi weer mogen beleven, u ook?
vrijdag, juli 07, 2006
Duysternis
Alle geld is reeds volledig gespendeerd aan lopende kosten en onverwachte uitgaves. Maar ik zit alleen op kantoor en heb duyster II in de cd speler gelegd, heden ben ik rustig en onuitloodslaagbaar. Al is de toekomst grijs met streepjes en ruikt die naar paardenzweet.
Voor mij staat een sanseveria, naast mij een pot met vrouwentongen. De airco staat uit en het stof houdt zich gedeist. De wereld staat aan mijn kant, denk maar niet dat hij zich om u bekommert, u bent het laatste op het lijstje van dingen waarmee de wereld zich wil bezighouden. Sterker nog: terwijl de wereld u links laat liggen ontvang ik er een welverdiende voetmassage van. Ooohhh jaa, daaar... Oe, dat kietelt.
Voor mij staat een sanseveria, naast mij een pot met vrouwentongen. De airco staat uit en het stof houdt zich gedeist. De wereld staat aan mijn kant, denk maar niet dat hij zich om u bekommert, u bent het laatste op het lijstje van dingen waarmee de wereld zich wil bezighouden. Sterker nog: terwijl de wereld u links laat liggen ontvang ik er een welverdiende voetmassage van. Ooohhh jaa, daaar... Oe, dat kietelt.
donderdag, juli 06, 2006
Kunst ja
Jahaaa !!!!!!!!!!
Zoals te zien is mijn prototype geslaagd. Het mag duidelijk zijn dat het hier een sigarettenpakje betreft. Maar dan wel eentje gemaakt van sigarettenblaadjes. Ik vind het een heel mooi pakje. Meer valt er wel over te zeggen, maar dat is niet nodig
Zoals te zien is mijn prototype geslaagd. Het mag duidelijk zijn dat het hier een sigarettenpakje betreft. Maar dan wel eentje gemaakt van sigarettenblaadjes. Ik vind het een heel mooi pakje. Meer valt er wel over te zeggen, maar dat is niet nodig
dinsdag, juli 04, 2006
Verlies
Een mens raakt veel kwijt:
Naïviteit
Maagdelijkheid
Eieren
Aanstekers
Petjes
Koffertjes
Gsm’s
Werchter 2006
In de wagen is het ziedend heet. Op de weg, voor de wagen, is het toe, geen doorkomen aan. Stapvoets en trager word er aangeschoven. Een jongeman staat te liften. Ik doe hem een plezier. Weinig te zeggen, wederzijds. We rijden een kilometer of twee aardig door. Dan, terug stapvoets, met kramp in de ontkoppelingsvoet, K&D sessions in de cd speler. Dat Werchter Classic ook een leuke affiche heeft, beweert de ongeschoren onverlaat. Ik zou hem op staande voet uit mijn Volvo moeten schoppen. Hoezo, een leuke affiche? Er staat helemaal vanboven BRIAN ADAMS te lezen, is die man dan blind? Hij zwijgt tot het duidelijk is dat verder tevoet lopen sneller zal gaan dan naast mij te zitten in een doordringende zweetgeur. Tot ziens, ‘jongeman wiens naam ik niet ken’.
Tien € om te parkeren, twintig € om te kamperen. Op de camping sla ik linksaf aan het straatbordje 'Black Eyed Place' -wat doe ik hier toch in Godtsnaam? Ik vind een opslagplekje voor mijn tunnelmodel, dat bij oprichting net het rood/witte afspanlint overschrijdt: revolutie, warmte, chaos, tent, anarchie !!! Een heel klein beetje toch. Het voelt alsof het vannacht nog wel fris kan worden. Ik neem mijn ribfluwelen vest toch maar mee. Anders rest mij allleen de leren tas, en dat ziet er zo stom uit. Alles welbeschouwd ziet een ribfluwelen vest er ook behoorlijk stom uit in een zee van geteenslipperte pubers. Wie maalt om zulke details? Aan de ingang van het festivalterrein spreekt de kaartjesscheurder mij hierop aan. Zwijgen en kaartjesscheuren, eikel.
Naïviteit
Maagdelijkheid
Eieren
Aanstekers
Petjes
Koffertjes
Gsm’s
Werchter 2006
In de wagen is het ziedend heet. Op de weg, voor de wagen, is het toe, geen doorkomen aan. Stapvoets en trager word er aangeschoven. Een jongeman staat te liften. Ik doe hem een plezier. Weinig te zeggen, wederzijds. We rijden een kilometer of twee aardig door. Dan, terug stapvoets, met kramp in de ontkoppelingsvoet, K&D sessions in de cd speler. Dat Werchter Classic ook een leuke affiche heeft, beweert de ongeschoren onverlaat. Ik zou hem op staande voet uit mijn Volvo moeten schoppen. Hoezo, een leuke affiche? Er staat helemaal vanboven BRIAN ADAMS te lezen, is die man dan blind? Hij zwijgt tot het duidelijk is dat verder tevoet lopen sneller zal gaan dan naast mij te zitten in een doordringende zweetgeur. Tot ziens, ‘jongeman wiens naam ik niet ken’.
Tien € om te parkeren, twintig € om te kamperen. Op de camping sla ik linksaf aan het straatbordje 'Black Eyed Place' -wat doe ik hier toch in Godtsnaam? Ik vind een opslagplekje voor mijn tunnelmodel, dat bij oprichting net het rood/witte afspanlint overschrijdt: revolutie, warmte, chaos, tent, anarchie !!! Een heel klein beetje toch. Het voelt alsof het vannacht nog wel fris kan worden. Ik neem mijn ribfluwelen vest toch maar mee. Anders rest mij allleen de leren tas, en dat ziet er zo stom uit. Alles welbeschouwd ziet een ribfluwelen vest er ook behoorlijk stom uit in een zee van geteenslipperte pubers. Wie maalt om zulke details? Aan de ingang van het festivalterrein spreekt de kaartjesscheurder mij hierop aan. Zwijgen en kaartjesscheuren, eikel.
Het verval
Zozo, daar zijn we weer. De laatste twee weken waren nogal drukkig, vanwaar mijn wat onregelmatige verschijning alhier. Hier enkele indrukken van afgelopen weekend.
Aan de hoek van het terrein gekomen -links van het podium als je ervoor staat- merk ik hoe netjes de toiletten ook dit jaar weer zijn. Een playmobile wc-paradijs met een honingraatvloermat, bestaande uit zeshoekige plastic kliktegels. De beschaving maakt zich stilaan meester van het fenomeen 'festival'. Een stel kortgerokte nubilen staat aan het bord met wc rollen. Wanneer de kleinste van de drie een lengte papier afwikkelt, stoot ze plots een vreugdekreet uit: "WAW, KIJK!!! ZACHT WC PAPIER!!!!!"
In de richting van het kleinere podium loop ik langs de bankautomaat. Tussen hoofd en zijterein staat zoals steeds de Proximusstand. Door een eenvoudige SMS te sturen naar een of ander nummer kan je er gratis wat gaan internetsurfen. Dit is niet mijn wereld, dit zijn niet mijn vrienden. Ik ken jullie niet, jullie zijn lelijk. Zelfs met dikke borsten onder een Hilfiger bikini. Zelfs met een afgetrainde steroïdenborst onder een nethemdje...
Zacht WC papier.
ZACHT WC PAPIER!!!!
Aan de hoek van het terrein gekomen -links van het podium als je ervoor staat- merk ik hoe netjes de toiletten ook dit jaar weer zijn. Een playmobile wc-paradijs met een honingraatvloermat, bestaande uit zeshoekige plastic kliktegels. De beschaving maakt zich stilaan meester van het fenomeen 'festival'. Een stel kortgerokte nubilen staat aan het bord met wc rollen. Wanneer de kleinste van de drie een lengte papier afwikkelt, stoot ze plots een vreugdekreet uit: "WAW, KIJK!!! ZACHT WC PAPIER!!!!!"
In de richting van het kleinere podium loop ik langs de bankautomaat. Tussen hoofd en zijterein staat zoals steeds de Proximusstand. Door een eenvoudige SMS te sturen naar een of ander nummer kan je er gratis wat gaan internetsurfen. Dit is niet mijn wereld, dit zijn niet mijn vrienden. Ik ken jullie niet, jullie zijn lelijk. Zelfs met dikke borsten onder een Hilfiger bikini. Zelfs met een afgetrainde steroïdenborst onder een nethemdje...
Zacht WC papier.
ZACHT WC PAPIER!!!!
Abonneren op:
Posts (Atom)