NK Poetryslam 2007

Zoals eerder reeds aangekondigd, trad ondergetekende afgelopen zaterdag aan op het NK Poetry Slam in Nederland. Ik strandde in de tweede ronde op de vierde plaats na in de eerste ronde door de jury de tweede plaats te krijgen toebedeeld en door het publiek de eerste -met voorsprong. Mag ik het dan gek vinden wanneer men mij ziet als een "Gekke Vlaming" die blijkbaar alleen vanwege diens exotische kwaliteiten wordt getolereerd?

Tot mijn vreugde vernam ik zonet dat Bernhard het uiteindelijk heeft gehaald. Een andere uitslag van de finale had mij licht verontrust. Goed zo Bernhard! Vreemd aan het hele poetryslamgebeuren is blijkbaar dat door de beperkte omvang van het reizende dichtersgezelschap dat de Nederlandse scene (spreek uit: Sien) bevolkt, het mogelijk is voor Bernhard om de finale te winnen van iemand die ik in de voorronde van de U-Slam reeds achter mij liet. Ik ben ongetwijfeld niet de enige in een vergelijkbare situatie.

Over twee dingen ben ik alles welbeschouwd niet te spreken:

1: De verder uiterst sympathieke organisatie kan volgend jaar om gastro- en economische redenen misschien overwegen om gewoon het tosti-ijzer boven te halen. Met een fris blaadje sla en een beetje mayonaise erbij kom je -mijns inziens- al een heel smakelijk eind verder dan de amorfe prut die mij achter de schermen verontrustend op de maag kwam liggen. Voor alle duidelijkheid: dit is hoegenaamd geen kritiek op de organisatie (fijne mensen, goede communicatie, vlot verloop).

2: Hagar Peeters hield geen steek, een mening die ik achteraf bekeken niet alleen ben toegedaan. Van de heer Pfeijffer en Chabot kregen mensen en dichters zo niet geweldige scores te zien, dan toch de nodige steekhoudende verklaring daarvoor. Niets daarvan bij Hagar. Misschien dat ze volgend jaar maar beter gewoon thuis blijft met een goed boek en een fles wijn. Blijkbaar kon het haar allemaal niet zoveel schelen en zouden zowel zij als het publiek erbij gediend zijn, mocht haar afwezigheid in de jury zich volgend jaar voltrekken.

Tot slot:
Gezien de titanische afstand tussen mijn woonstee en de locatie van het evenement, ben ik -nog voor de uiteindelijke finale- afgereisd zonder iedereen een hand te komen schudden: organisatie noch jury noch medekandidaten. Laat ik bij deze dus iedereen nog een fijne avond, een behouden thuisvaart en een boeiend seksleven wensen -zelfs Hagar.

Opensourcery

Met enige moeite ben ik aan de slag gegaan om enkele opensource beeldbewerkingsprogramma’s aan de praat te krijgen op mijn Mac. Het meeste is geen probleem gebleken, (Gimp, Inkscape). Scribus blijkt echter een hartelijke dobber. Laat ons eerlijk zijn, wie onder ons heeft er eigenlijk ervaring uit eerste hand met het compileren van de eigen informatietechnische toepassingen? Dat je daarvoor de betroffen compiler eerst moet zien te vinden en vervolgens enig benul hoort te hebben van hoe zo’n old scool textinterface wordt bediend, is niet vanzelfsprekend. Al zeker niet voor een technische nul zoals ondergetekende.
Gelukkig ben ik oud en opgegroeid in een tijd waarin DOS het voor het zeggen had en vader nog met hamer en beitel programma’s uit BASIC wist te houwen. Dat leek eeuwen geleden, maar het komt me bekend voor. Nu, voor voldongen feiten gesteld, merk ik nog maar eens hoe onder de vlot uitziende interfaces van onze tijd een moeras van onleesbare scripts, codes, opdrachten en lijsten ligt te borrelen. Maar zoals gezegd, het komt mij niet helemaal vreemd voor.
Alleen heb ik enorm zin gekregen in een aardige harde schijf om een volledige systeembackup te kunnen maken en op die wijze mogelijk fataal geknoei van mijnentwege ongedaan te kunnen maken. Het is nergens goed voor om angst te vertonen in het aanschijn van de techniek, maar het is ook nergens goed voor om zonder de nodige zekerheden alles door mekaar te gaan gooien:“ You got to back up your shit!”
Tot het zo ver (i.e. de aanschaf van een externe harde schijf) is, treed ik met de nodige voorzichtigheid mijn compilatie-/installatieonderneming tegemoet.

Snif

Het is wederom hoog tijd om nog eens een mededeling mee te delen, daar mijn berichtgeving de laatste tijd ernstig onbestaande begint te lijken. Wel, sinds ik u laatst schreef is een brede waaier aan wilde avonturen mijn deel geweest. De reden waarom ik daar vandaag haast niets over wens publiek te maken is de volgende: ik lijd momenteel ernstig aan wat het begin van een keelontsteking zou kunnen zijn. Maar, ontsteking of niet, ik kan mij niet ontdoen van de indruk dat iemand mijn keel aan het reinigen is geweest met in azijn gedompeld staalwol en veel ijver. Binnen een half uur verwacht ik een duidelijk antwoord van de dokter.

De laatste tijd ben ik heel wat streaming video aan het kijken geweest, twee interessante dingen om eens te bekijken zijn: de TED conventie waar ik op het werk van Ze Frank uitkwam. De link voert je naar de resten van zijn vlog, maar als je op deze link klikt kom je op zijn homepage.

De zon schijnt, ik voel mij kutterdekutkut.

Levend en Wel

OK, ik heb mijn plichten aangaande dit blog de laatste tijd een ietwat verwaarloosd. Zeker. Ik heb ook niet echt veel uitgericht ondertussen.
In Juli trad ik aan op het TryOut festival in Gent en niet meer dan twee dagen geleden heb ik in Den Buster nogmaals een staaltje van mijn kunnen ten beste gegeven, niet geheel zonder resultaat. Als steeds was de marathon een fijne gelegenheid om up-to-date te geraken wat de staat van het huidige comedyklimaat in Vlaanderen betreft: geen grote wijzigingen te melden.
Ondertussen miste ik wel het optreden van de - naar eigen mening - beste groep van contemporain Vlaanderen: I Love Sarah. Met spijt in het hart kan ik wel stellen. Een vriend van mij had uit mijn mond de morele verplichting ontvangen om te gaan kijken. I Love Sarah heeft er een fan bij.
De liefde legt morgen haar laatste 'examen' af uit haar tweede zit.

Zo we zijn weer 'helemaal' bijgepraat, tot binnenkort.

Gedoe

Veel gedoe, van velerlei aard.
Zo hebben wij ons de laatste tijd beziggehouden met het inrichten en bewonen van ons nieuwe appartement. Dat liep alles welbeschouwd best vlot. De loodgieter kwam al enkele kranen vervangen en zal -als alles goed gaat- nog deze week een nieuwe wasbak komen installeren.
Soms echter, lopen de zaken niet zoals gepland. Nemen wij afgelopen zondag, toen ik mijn hele open podium nog net op tijd heb weten af te blazen, zodat de artiesten niet voor niets van heinde en verre kwamen afgezakt, onderwijl kostbare energie, geld en tijd verspillend.
Of zoals gisteren toen wij een wasmachine gingen bestellen, met de opdracht deze aan huis te laten leveren. Toen ik voor alle zekerheid nog eens de maten opmat, laat op de avond, bleek de opening die voor de huidige wasmachine werd uitgespaard slechts 55cm te bedragen -gemeten van links naar rechts. (Haast) iedereen weet dat de standaardbreedte van een contemporain wasmachine (de meeste huishoudelectro tout court) 60cm bedraagt. Gruwel, ergernis, afgrijselijkheid.
Trouwens net nog bericht gekregen dat de levering van onze zetelhoezen met een maand werd uitgesteld.
Zo gaan die dingen.
Ik krijg soms een gloeiende rothekel aan hoe de dingen gaan. En dan wil een mens gaan zitten om niet meer overeind te komen.
Gisteren evenwel Ladybird Ladybird van Ken loach nog eens gezien. Dit in het achterhoofd, gaan de dingen nog van een spreekwoordelijk leien dakje voor mij en de mijnen.

De tijd van tegenwoordig

Wel, er is heel wat aan de hand met mij momenteel.

Ik ben nogal druk aan het verhuizen geweest, dus heb ik vorige week verzuimd kond te doen van mijn prestaties op Zinderzlam in Utrecht. Laat ons eerlijk zijn, ik ben daar gaan winnen en heb als gevolg daarvan een kaartje op zak voor het NK (Nederlands Kampioenschap) poetry slam en kaartjes voor STOMP. (Wat uiteraard ten zeerste word geapprecieerd door mijn zelf en het zelf van mijn vriendin. Wij wilden beiden namelijk reeds enige tijd dit percussief spektakel eens aanschouwen. Als iemand ons daar mocht kunnen herbergen voor één nacht, dan willen wij aldaar maar al te graag ondergebracht worden.) Voor een uitgebreid verslag verwijs ik u graag door naar de site van Pom Wolf alwaar Kaatje W. een hoogst eigenhandig gepend verslag van de namiddag heeft neergesmeten.

Zoals gezegd, wonen wij ondertussen op de Kasteellaan te Gent. Na veel gezeul en onwaarschijnlijke avonturen met matras en tafel, is het nu toch gezelligheid troef en internetontvangst van 'heb je me daar een internetontvangst'. We denken momenteel na over de inrichting van ons 'vier hoog' en dan vooral over de plaats waar de piano komt. Mijn gitaar staat ondertussen netjes in de living, want ja: ik heb een gitaar! Voor de eerste keer in het bestaan van Peter Kluppels -ik weet ook dat het niet hoort om in de derde persoon over zichzelf te spreken, maar ach, een kniesoor die daaraan zijn hoofd stoot- bezit deze een waardig instrument en is hij vast van plan hier de nodige vaardigheid op te ontwikkelen om zichzelf niet publiek belachelijk te maken. Ik zeg altijd:"iedereen heeft een hobby nodig". Ik moet mijzelf daarvan niet uitzonderen, me dunkt.

Het is bijna zomer mensen, eens kijken of er nog kaarten zijn voor het Bluenoterecordsfestival.

Sinds Utrecht

Nog kort een foto van mijn overtuigende winst in Utrecht.

Ondertussen heb ik INTERNET (Clearwire y'all).
Ondertussen deed ik mijn begaaide best in de Arenberg. Swerts hemzelve doet er hier verslag van:
http://spinyopaat.blogspot.com/2007/05/sunshine-in-de-cinema-tom-helsen-in-den.html
Ondertussen is er een appartement in aanschaf: Kasteellaan Gent.
Ondertussen ben ik er nog steeds niet n geslaagd mijn wagen op het net te plaatsen: inderdaad, de prachtige Volvo 480 moet de deur uit.

Ondertussen wacht ik nog steeds op bericht van de VDAB of ik wel/niet (maar officieus gewoonweg wel) mijn cursus prepress bij hen mag komen volgen.
Ondertussen is het tijd geworden om het dessert voor deze avond te gaan kopen. Ik denk aan iets met chocolade, maar dat zien we nog wel.

Winner

Wel, alleswelbeschouwd ben ik misschien toch niet de gedoodverfde loser die steeds zijn opwachting lijkt te maken aan de andere kant van de spiegel. Nee, toen ik namelijk afgelopen zondag mijn poëtisch beste beentje ging voorzetten in Utrecht op Zinderzlam, viel ik terstond in het ganse voorziene spectrum aan prijzen: na de eerste ronde ontving ik een stapeltje boeken als beloning voor mijn verdienstelijke verplichte nummertje (bij Zinderzlam wordt iedere dichter geacht een gedicht over de actualiteit te plegen), aan het slot van de namiddag werd ik nog beladen met de prijs van het publiek (twee tickets voor Meiskes en jongens in de Utrechtse stadsschouwburg) en die van de jury (honderd euro die ik dezelfde avond terug richting ouders heb laten afvloeien, daar ik hen veel verschuldigd ben).
Arnoud Rigter deed het duidelijk beter dan mij tijdens het battle gedeelte van het gebeuren, maar blijkbaar vond de jury het - wat mijn goedkeuring wegdraagt - nodig om de prestatie van de hele dag te laten doorwegen, waardoor ik met al het winbare ben gaan lopen. Het was echt mijn dagje wel, niet alleen won ik alles, ook wist ik een sigarettenpeuk achteloos vanop 6 meter in een rioolputje te stoten. Niet gesmeten, nee, weggekatapulteert met de middenvinger, als door een getormenteerde detective of een crimineel van lagere orde uit een filmenoir.
's Avonds nog gaan barbecueën bij de Zus ter gelegenheid van het doopsel van haar tweede zoon. Dat kwam mooi uit na een dag op de baan.

Loser

Het is waar. Ik verlies. Haast altijd. En dan?
Afgelopen weekend was het best druk: vrijdag op Victoriadeluxe in Gent, zaterdag mijn eigen open podium tot een goed einde brengen en zondag het langverwachte Belgisch Kampioenschap Poetry Slam. Mijn aanwezigheid bij Victoria was ditmaal geen groot succes -wat het vorige keer wel was, het open podium in het Tonneke liep alleswelbeschouwd nog redelijk vlot en het BK... Wel, derdelaatst is niet meteen hetzelfde als een glansrijke overwinning of -laat ons eerlijk zijn- een eervolle vermelding. Na een lange dag met veel getreuzel nog enkele pinten gaan drinken en uiteindelijk teruggekeerd naar Mechelen -dankzij het bestuurderschap van Stijn Vranken. In Mechelen bleek de volgende ochtend na het ontwaken dat Vader Ubuntu aan de praat heeft gekregen-voor de niet ingewijden: Ubuntu is een Linux distributie (nvdr). Het is altijd fijn nog eens langs te lopen bij de Ouders.

De staat van het leven vandaag is als volgt:
Het leven dobbert verder, de zon schijnt en overal lopen mensen vrolijk gillend. Ik durf nog alleen buiten komen met mijn mp3-speler op: Four Tet, Gang Starr, Art Blakey, Autechre. De weelde aan ergerniswekkende opgewektheid is onstuitbaar. Ik zie mij verplicht het lichaam deze week met niet aflatende weemoed van hier naar nergens en terug te slepen, de ogen zo weinig mogelijk opslaand. Stop deze vrolijkheid. Beëindig dit goede weer. Roep de vakantiestemming een halt toe.
Ik Kijk. Ik zie. Ik huil.

Egger

Wel wel,
Vrijdagavond was ik fysiekelijk aanwezig ten overstaan zo'n 450 inwoners van Scherpenheuvel en ruime omgeving. Ik stond daar op het podium van CC Den Egger en deed wat er van mij verwacht werd. Het geheel werd aaneengezeverd door Geert Dewael (spelling niet gecontroleerd). De headliner was Nigel Williams, enkel de spectaculaire show van IGOR -oftewel Filip Heyaert- scheidde mijn optreden van dat van Nigel. Backstage kreeg ik te horen dat het niet erg vlotte met het aantal optredens dat Igor op de kalender heeft staan, wat krankzinnig is. En wel omdat Filip Heyaert met recht en rede één van 's lands grappigste mannen mag worden genoemd. Zeker genomen de ukeleletergende finale -en de daverendheid van het applaus waarmee de man afgelopen vrijdag uitgeleide werd gedaan - is de beperkte (media)aandacht die hem te beurt valt een aanfluiting te noemen.
Mensen, zo gij de kans krijgt: gaat en ziet dit fenomeen NU!
Voor Nigel hoef ik geen lans te breken, Nigel heeft mijn hulp niet nodig.
En op de keper beschouwd: wie is er eigenlijk wel van mijn hulp gediend?
Terloops: geweldige artiestenbegeleiding in Den Egger, fijne selectie smakelijke broodjes

Art meets Comedy

Een tijdje geleden werd mij gevraagd iets te doen op Art meets Comedy in het MSK van Antwerpen. Dat heb ik afgelopen zondag dan ook gedaan. Het was een gematigd succes mag ik wel zeggen. Toegegeven, ik had een tekstje geschreven van net 15 minuten lengte. 15 minuten, als ik het tegen een belachelijke rotvaart voorlas wel te verstaan. Dat was duidelijk niet naar ieders smaak. Al heb ik enkele (3 nvdr.) mensen toch redelijk hard zien lachen. Op een totaal van 40 -gespreid over de ganse namiddag, is dat wel bedenkelijk weinig natuurlijk. Hey, er kan niet van mij geëist worden dat ik mij bij elke publieke verschijning van mijn toegankelijkste kant laat zien, toch?
Iemand gaf mij na afloop te kennen dat het allemaal nogal tweedimensionaal bleef: NO SHIT SHERLOCK !!!! Dat was wel degelijk de bedoeling. In theorie had ik evengoed een casetterecorder kunnen neerpoten om die tekst af te spelen: het is uiteindelijk gewoon het ongeïnteresseerd voorlezen van een gefingeerd artikel over een kunstwerk. Een manier van voordracht die ik trouwens op bijzonder afstotelijke wijze heb leren kennen in mijn studententijd. Ach ja...
(Voor de liefhebbers: ik ben nog even iets gaan eten in de Entrepôt du Congo, aan het Zuid in Antwerpen. Sinds er niet meer gerookt mag worden, daar waar eten word opgediend, is het eetgedeelte blijkbaar op de eerste verdieping komen te liggen. Fijne, lederen stoelen en roestvrijstalen lijkschouwerstafels staan er op een houten vloer. Door de vensters: zicht op de parking van het Zuid. En dan: smakelijk salade met kippeblokjes tegen een democratische prijs. Mooi zo.)
Nee, voor diepmenselijke hartelijkheid van mijnentwege naar publiekenswege is het beter even af te zakken naar den Buster, nu zaterdag (3/3/2007). Ik zal daar ondermeer een verhaal vertellen over een bakker en de slechtste vissersmop uit de geschiedenis van de vissersmop.

Zozo

Nog even kort nieuws van het front.
Mijn Volvo heeft weer kuren. Ik doe donderdag in de Arenberg in Antwerpen het voorprogramma voor Mustafa Stitou, mijn tekst voor art meets comedy (laatste zondag van februari in he museum voor schone kunsten, eveneens in Antwerpen) is bijna rond en ik ben nog aan het uitdokteren wanneer ik volgend jaar de Arenberg ga onveilig maken. Want -dat was hier nog niet gezegd: na mijn redelijk fantastische optreden op het Arenberg-open-podium van januari, heb ik de kans gekregen om tegen volgend jaar iets omvangrijkers op diezelfde planken te krijgen. Ik weet ook al ongeveer hoe het er uit gaat zien, maar er kan nog vanalles gebeuren natuurlijk. Hoe dan ook: ik mag dan wel werkloos zijn, met de carrière loopt alles best.

Gedichtenslag

Afgelopen zaterdag heel lang in "de zotte morgen" in Waregem gezeten. Pijn in de ogen van de rook en de verveling. Uiteindelijk doorgestoten naar de finale in cc "de schakel" om daar met twee stemmen (113-111) het onderspit te delven tegen Sacha De Backer. Naar huis met een boekenbon van 100€ en een uitnodiging voor de nationale gedichtenslag in Brussel (ergens in april). Meer valt daar niet over te zeggen.

Vrijdag sta ik in Antwerpen voor de OLV kathedraal in een tent. Dat spreekt mij al een heel pak meer aan, ik ben niet goed in competities en examens. Nu ja, wedstrijden zijn blijkbaar een noodzakelijk kwaad geworden in het huidige literaire en bredere sociale klimaat.

Andere boeg:
Op het kerstfeestje van de familie word een ruilcadeau systeem gehanteerd. Mijn spaarpothond van Zsa-Zsa Rouge was zeer gewild, ook door mij. Uiteindelijk heeft mijn neef zijn handen erop weten te leggen. Ik dus naar huis met een stel Leffes, Leffeglazen en crack nuts.

Vrolijk kerstfeest.

Blubber

Blubber ja. Mijn al zo tere ego heeft nog maar eens een kaakslag mogen ontvangen. Mijn gedichten zullen dit jaar niet hun opwachting mogen maken op de Nachten. Ze werden nog niet ‘rijp’ genoeg bevonden.

Ergens tussen gevoelens van jaloezie en onrecht adem ik niet langer vanuit de bodem van mijn buik. Soms krijg je het gevoel dat zowat iedereen rondom je maar een derde moet doen van wat jij presteert om dubbel zo ver te staan. (Steek die witte konijnen in uw f*cking pruim.)

Ik moet mij niet zo opwinden. Ik ga gewoon voor de ‘lifetime achievement award’, zoals bij de Oscars: “OK, we kunnen er niet omheen: u hebt een wezenlijke bijdrage geleverd aan uw vakgebied en aangezien u op het punt staat de pijp aan Maarten te geven is dit het ideale moment om u in de bloemetjes te zetten en ons geweten te sussen. Sorry trouwens dat we elk jaar steevast de voorrang hebben gegeven aan toevalstreffers, maar bij deze bieden we u van harte dit doekje voor het bloeden aan. Zo, nu kan u gelukkig sterven. Opgepast voor het trapje...”

Val dood.

Nee, echt:

Val dood.

Het volgende heeft niets te maken met mijn op handen zijnde ontslag

Alles sloeg tegen, haar gezicht trok in een onaangename plooi die hij al meer had gezien. Het maakte hem kwaad. Onderweg naar huis bedacht hij dat hij nog niet oud genoeg was. Hij was nog niet oud genoeg om een stinkende dikke vrouw voor hem te hebben waar geen plezier meer aan te beleven viel en die Elschot besliste om niet dood te slaan. Dat was nog zo ver weg, ze stonk niet en ze was nog niet dik. En toch. Ze stapte met een verwijtende stap naast hem. Zwijgend en stappend met een onuitgesproken verwijt. Verongelijkt... Wat een dom woord ook. Even laten zien dat hij het bij het rechte eind had, door een woord te gebruiken waarvan hij wist dat het te duur was voor het moment:"verongelijkt". Het was waar, het was exact wat hij bedoelde. En toch, het was niet juist van hem haar neer te sabelen met zijn pseudo-intellectualistisch gepruttel. Lul.

Hij miskende haar ergernis tot aan de voordeur, waar ze driftig de sleutel in het sleutelgat stak. Onderweg was zijn weerzin blijvend toegenomen. Ongefundeerd, onrechtvaardig, en toch... Zonder omkijken liep ze de gang op. En zomaar, terwijl hij de deur achter zich in het slot liet vallen, viel een onbedwingbare vertedering over hem. Wat een prachtwijf, klootzak. Nee, sla die maar nooit dood.

Diplomaproblemen

Ja, inderdaad.
Ik ben op zoek naar mijn universitair diploma. Ik was er haast zeker van dat ik er een had. Maar toen ik er vanavond een speurtocht naar instelde: niets te vinden. Nu ja, het is al anderhalf jaar geleden dat ik die nog in handen had. Op dit moment ben ik van plan te wachten tot het onding uit zichzelf naar boven komt en ga even na of ik niet één of ander vervangdocumentje kan vragen dat rechtsgeldig is.

Verder mag ik van de poëtische halfgod Steven Grietens aan de knopjes van zijn lawaaikastje gaan draaien op het boekenbal. Nu vrijdag, Scheld'apen. Kom mij zien draaien, in wit kostuum, als levende achtergrond van het nog niet zo'n beetje fantastische De Vall !!! Lachen, gieren, verbazen...

Staat van zaken

Recentelijk zijn zowel ik als mijn pitaliaanse schone toegelaten om deel te nemen aan de halve finale van de West Vlaamse gedichtenslag. Als gevolg daarvan hebben wij boekenbonnen te gelde kunnen maken dit weekend. Nu bezit ik dus zowel een exemplaar van De heerser van Machiavelli en Villa des roses van Elschot.. Dat is goed. Mijn deelname aan de preselecties van de Comedy Casino Cup was dan weer geen roekeloos succes. Het kan mij ondertussen al geen kloot meer schelen. Veel meer is er niet gebeurd ondertussen. Alleen nog juist een optreden in Roeselare met uitstekend artiesteneten achteraf. Lang leve West Vlaanderen. Ik heb trouwens een fijn portret toebedeeld gekregen op de website van den Buster naar aanleiding van de comedy marathon van een tijdje geleden. (www.busterpodium.be) Geniet nog van de regen.

Terug

Ja, lang ben ik afwezig geweest op deze plaats. Wel, ondertussen zit er een vakantie achter mijn kiezen. Die maakt zich nog altijd sterk dat het bestaan van de aanmodderende loonslaaf niets voor mij is.

Dingen die ik in de tussentijd heb gekocht:
Monks Moods: vier cd's van Thelonious Monk.
Een schetsboek
Wasco's
Een witte stift
Een 'glow in the dark' verfpen
Vindaloo
Een draadloze Mighty Mouse (eindelijk nvdr.)

Goed heb ik opgetreden in Kuurne en Lembeke. Ongeacht de taalbarrière. In Lembeke heb ik voor het eerst grappig gedaan in een tent. Wat daarbij uiterst vreemd was, was de galm die er leek te zijn. Galm. In een tent. Kuurne was evengoed een vreemde ervaring, maar ook hier: niet onaangenaam. Fijne mensenen het dient opgemerkt dat op beide plaatsen trouwens niet gewerkt werd met het zo stuitende -zij het begrijpelijke- bonnetjessysteem als wel met gratis drank voor de artiest(en)!!! En voor hun Liefde!!!!

Verder bereid ik me voor op het plegen van mijn eerste beeldend werk in tijden. Maar daarover later meer.

Blackout

Now playing: Autechre & The Hafler Trio

Morgen nog steeds met de bus naar het werk. Ik ben eerder deze week al een keer haast te laat geweest omdat de chauffeur geen briefje van twintig wilde wisselen. Daaarom werd besloten om met dat briefje een pint te gaan drinken in De Vis. Op weg er naartoe kruist een opgefokte BMW cabrio mijn pad, verlaagd, glimmende velgjes, het betere werk -op een lelijke klever op de voorruit na Er wordt R&B door de speakers gejaagd en de kap is naar beneden. De zomer stuipt nog na. Het maakt niet veel indruk -zomer noch patserbak.

Het is een laffe warmte en de terrasjes aan beide zijden van het water doen het goed. Ik loop de vis binnen. Die geeft enkel achteraan op het terras uitzicht op de Dijle en het vernieuwde, geherdefinieerde brouwerijgebouw uit. Na jaren leegstand is het niet langer brouwerij als wel vergader-concert-restaurant-café-tentoonstellingsgebouw. Bij mijn binnenkomen is dan ook enkel het terras volzet, het eigenlijke café is leeg op personeel na. Ik bestel mijn pint en merk op het tafeltje met tijdschriften een intrigerend ding liggen met de titel ‘Blackout’. Wanneer ik mijn pint krijg selecteer ik nog eerst een boek van Oek De Jong vanop het boekenschab, de vis doet namelijk een halfslachtige poging om ‘literair café’ te worden genoemd. (Getuige hiervan hun ene jaargang van ‘De Brakke Hond’ -2004- die nog steeds niet werd verwijderd.) Ik plaats Boek en pint op mijn tafeltje en loop naar de tijdschriften om dat Blackout-ding eens van dichterbij te onderzoeken.

Gekopieerd op A4, dubbelgevouwen en geniet. Vooraan zwart, een kleine centimeter rondom werd witgelaten. In witte gotische letters staat er twee centimeter hoog bovenaan het vlak ‘Blackout’. Onderaan staat rechts uitgelijnd een centimeter hoog: ‘The who,what,where, why and when’ -zonder punt. Het staat vol zwart/wit gecopieerde foto’s van jonge mensen op iets wat blijkbaar een feestje voorstelt, veertien pagina’s lang. Het zijn sfeerbeelden waarop hier en daar een hip aluminium colaflesje valt te bespeuren, veel halve literblikken Jupiler, wat skateplanken, vestjes met kappen en schoon volk. Stoer geposeerd, of argeloos, het is niet altijd duidelijk. Ook staan op de laatste bladzijden enkele foto’s waarop het lijkt alsof er een festivalterrein in het spel is. Mijn vermoeden is dat het hier een sfeervol overzicht van een deel of zelfs de gehele zomer betreft. In het midden van het boekje staat links een wazige foto van een stel meisjes die een lesbisch getinte pose aannemen voor de camera, zonder evenwel pornografisch in de lens te kijken. Daar tegenover twee boven elkaar afgedrukte foto’s van drie mensen met bivakmutsen, achter de draaitafels.

Op de achterflap onderaan:‘it never ends.’ -zonder hoofdletter. Doorgelezen van voor- naar achterflap staat er dus: ‘The who, what,where, why and when it never ends.’

Ik blader nog wat door Oeks boek en naast mij komt een beginnend koppeltje zitten, de jongen heeft een kleine zwart/witte hond bij zich. Hij draagt een zwart t-shirt met wit opschrift: ‘Les vins du Langue d’Oc’.

Oeks boek is een literair dagboek dat mij doet denken aan iets soortgelijks waarvan ik ooit enkele bladzijden in ‘De Brakke Hond’ heb gelezen. Maar dat was van een Vlaming, dacht ik. Hij heeft het over Eckhardt en zijn Abgeschlossenheit. Ik kan me daar wel iets bij voorstellen. Geregeld krijg ik bij dit soort onderwerpen een licht gevoel van nostalgie over me dat ik steeds probeer af te houden. Die tijd is voorbij.

Ik drink mijn pint uit en steek ‘Blackout’ op zak, zonder verantwoordelijke uitgever, zonder duidelijk doel. Ik loop het café uit en bedenk dat ik nooit zo nonchalant ben geweest of zal zijn als de jongeren - jonger dan mij- die ik op het terras achterlaat. Goed zo. Ik stap de straat door naar de ring en zie onderweg een stel homo’s met ‘afgewassen’ jeans, een vrouw die in haar wagen aan haar neus pulkt, een jongen die de oortjes van zijn mp3-speler insteekt, drie marokkaanse jongens die tegen de vitrine van een muziekwinkel staan geleund terwijl ze met een man staan te praten die een heel stevige hond aan de leiband -zeg gerust touw- heeft, een zarte man die op zwarte nikes met witte swoosh voor een open deuropening staat in losse broek met glanzend kortgemouwd hemd terwijl hij met enkele voruwen in de gang van het gebouw iets bespreekt en twee mannen die in een aftandse bestelwagen zitten terwijl ze in een mij vreemde taal opgetogen met het licht uit en een ruitje open dingen aan het vertellen zijn.

Voor de deur van mijn huis gekomen, merk ik dat ik zweet. Ik heb nochtans niet gelopen. Het is warm vanavond en vochtig. De zomer heeft het moeilijk om afscheid te nemen.

Samenloop

Tja, het weekend was spectaculair in al haar ellendigheid. Het hele verhaal laat momenteel nog even op zich wachten, het moet voorlopig maar volstaan om te zeggen dat: mijn Volvo 480 Turbo immobiel op de parking van Bergnet staat in Amsterdam, mijn witte pak aan de haak hangt voor de droogkuis, ik elke dag met de bus naar mijn werk trek, ik uitkijk naar enkele weekjes vakantie en dat mijn optredens van afgelopen zondag niet getuigden van mijn volle potentieel. Maar ja, het kan niet elke dag Kerstmis zijn.

Vandaag mijn paraplu vergeten. Gevolg: doorweekt thuisgekomen. Geen boodschappen kunnen doen bij gebrek aan mobiliteit. De laatste restjes diepvriesproduct dan maar opgewerkt. Kippenworst. Met diepvriesspinazie. En met kroketten. Pff.