Ik gebruik dit blog haast niet meer. Ik denk dat we al drie jaar verwijderd zijn van mijn laatste pennevrucht hier. Er moest mij gewoon even iets van het hart.
Vorige week heb ik enige tijd noodgedwongen moeten optrekken met een studente. Iemand die dingen studeert. De zogenaamde toekomst, u kent het denken hierachter ongetwijfeld. Toen ik na veel latijn van mijnentwege en geen letter van harentwege het bericht kreeg van haar verlost te zijn, sprong mijn hart kortstondig op.
Zonet liep ik even door het internet en struikelde over een "blog" van haar hand.
Ik zal de laatste en mogelijkerwijs de eerste zijn om te beweren dat uit mijn gezegende vingertoppen niets dan wijsheid, waarheid en onverholen schoonheid stroomt. Maar wat mijn oog trof was een brij van vreemd afgebroken zinnen, wazige uiteenzettingen en menig een drugskonijnerige mijmering waarvan mijn baardhaar ten berge rees.
En ik keek en ik zag en ik dacht, nee, ik wist. De wereld is eraan voor de moeite als zelfs universitaire ambities ambiërende dreumesen met geen stokken te brengen zijn tot het aaneenrijgen van een volzin die naam waardig. Cultuurpessimisme: ik wil niet, maar ik moet wel.
Kak è? (En dan: "kapow, knal!" een spreektalige krachtterm er tegenaan.)
Abonneren op:
Reacties posten (Atom)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten