Ongeregeld

Dus. Vitalski zegt. Elke dag bloggen of niet bloggen. Ik zeg. Mwa.

Maar los daarvan, laat ons de koe bij de mogelijks troebelbespraakte horens vatten. We –en daarmee bedoel ik dus gewoon ik– zijn nog maar eens op een podium gekropen in Leuven om er vervolgens af te kruipen en ons –en daarmee bedoel ik dus gewoon ik– tussen de menigte te begeven voor een uiteenzetting over de ijsvogel. Een uiteenzetting die ondertussen enigszins vorm heeft gekregen.

Dat ging blijkbaar beter dan verhoopt. De condoom die ik op de trein onderweg naar Leuven tegen het lijf was gelopen leek een triest omen te zijn. Maar schijn bedroog en uiteindelijk ben ik na afloop voor de eerste keer "met iemand op de foto" gegaan die ik verder van haar nog pluim kende.

Hopelijk is het dak van de auto van de moeder van Rik Van Geel nog enigszins intact na het boeiende stukje onweer dat ons trof onderweg naar huis. Deksels indrukwekkend.

Hip of trendy

Hoedanook. Ik ben iets gaan eten in l’ atelier en ville. Waarbij "Ville" hier gelezen moet worden als "Brussel". L’AEV is een interieurzaak waar je iets kan drinken en eten. U kent dat wel. Een plaats waar de zelfrespecterende hipster naartoe wordt gezogen als nieuwe schoenen naar verse fæces. Want ik houd van hippigheid. Er was in dat opzicht dan ook niets aan te merken op mijn ervaring. De semi-industriële loft feel was met geoefende hand uitgevoerd. Het personeel was uiterst aandachtig en vriendelijk. Het had er schijnbaar net een modeshoot opzitten voor garçon. Want dat merk heeft dan weer een kledingzaak op het eerste. Ze (het modemerk) slaagt er hierbij wonderwel in om ieder onderscheid tussen mannen- en vrouwencollectie te verbergen voor niet-ingewijden. Zij denken namelijk niet in dat soort enge, kleinburgerlijke hokjes. Bij hen lopen de demarcatielijnen helemaal anders.

De onschuldige, gemoedelijke loungemuziek waarin het geheel baadde was te koop op vinyl en de ironische prints die her en der verspreid hingen kon je ter plaatse op het gewenste formaat laten printen. Het cortenstalen en palethouten meubilair was niet oncomfortabel maar wel heel zelfbewust. Hoe arrogant kan een tafel eigenlijk zijn?

Ik heb in geen tijden zoveel zin gehad iemand de kop in te slaan met een ironisch gewei vaas van Leen Bakker peuter matrak mongools tapijt vuist.

Obstinaat wicht

Ik gebruik dit blog haast niet meer. Ik denk dat we al drie jaar verwijderd zijn van mijn laatste pennevrucht hier. Er moest mij gewoon even iets van het hart.

Vorige week heb ik enige tijd noodgedwongen moeten optrekken met een studente. Iemand die dingen studeert. De zogenaamde toekomst, u kent het denken hierachter ongetwijfeld. Toen ik na veel latijn van mijnentwege en geen letter van harentwege het bericht kreeg van haar verlost te zijn, sprong mijn hart kortstondig op.

Zonet liep ik even door het internet en struikelde over een "blog" van haar hand. Ik zal de laatste en mogelijkerwijs de eerste zijn om te beweren dat uit mijn gezegende vingertoppen niets dan wijsheid, waarheid en onverholen schoonheid stroomt. Maar wat mijn oog trof was een brij van vreemd afgebroken zinnen, wazige uiteenzettingen en menig een drugskonijnerige mijmering waarvan mijn baardhaar ten berge rees.

En ik keek en ik zag en ik dacht, nee, ik wist. De wereld is eraan voor de moeite als zelfs universitaire ambities ambiërende dreumesen met geen stokken te brengen zijn tot het aaneenrijgen van een volzin die naam waardig. Cultuurpessimisme: ik wil niet, maar ik moet wel.

Kak è? (En dan: "kapow, knal!" een spreektalige krachtterm er tegenaan.)

Ik ben nog eens aan het "ontwerpen" geslagen…

Komkommertijd in de Zurenborg

De vakantie zit erop. Of toch bijna. De doelloosheid begint mij een beetje naar de keel te grijpen. Het niet gaan joggen ook. Want ik jog dus. Normaal gezien zelfs heel aardige afstanden. Maar momenteel dus niet. Want we zijn verhuisd. En we zijn een week lang uit eten gegaan -bij gebrek aan een fornuis en omdat dat mijn vakantievoornemen was. Dus heb ik in tijden niet meer zoveel proteïnen naar binnen gewerkt als de laatste week. Die liggen mij nu een beetje op de maag.
Ik moest ook maar weer eens de planken op. Het wordt stilaan onhoudbaar om niet publiek gevierd en bijwijlen geschoffeerd te worden. En dat is tristesse-wekkend.
Mijn alcoholtolerantie is trouwens ook niet meer wat het was. De tijd dat ik zonder verpinken een nacht doordronk en de volgende ochtend opgewekt uit bed sprong ligt al weer ver achter ons. Misschien toch maar beter eens op zoek gaan naar amfetamines.

2011 In stijl

Terwijl ik de middag vul met MySQL, neem ik even de tijd om het volgende prentje te posten. Onder het motto:"beter goed gepikt dan slecht bedacht."

Beter laat dan nooit

We zijn nog maar eens afgedaald naar de dieptes van dat vergeten medium, de blog. Hallo vader. De dokter heeft mij op basis van mijn recente griepverleden gezegend met enkele dagen werkverzuim. In de hoop dat mij dit geen parten speelt, ben ik dan maar met een ellendige kriebel in de keel gaan kijken naar een bachelorproef drama op campo hier in Gent. Ik had ze (prinses kut) al eens gezien voor mijn treurige virale aandoening en ondertussen bleek ze tot mijn vreugde gegroeid. Fijn om kijken. Hopelijk beslist Joy om de comedy/stand up gemeenschap te verrijken. Het schort daar toch een beetje aan degelijk Vlaams talent -me dunkt.
Het jeukt al een tijdje om terug het podium op te kruipen, maar waarmee? Ik heb al in tijden niets zinnigs meer geschreven. Ach, het bloed kruipt etc… Het kruipt nog wel eens terug. Kop op, borst vooruit, neus in zakdoek, keel vol Levodropropizine -wat is er toch geworden van die codeine gevulde jeugd van vroeger, blik op dromen, hart vol van een onbestaand verleden tijd.
Slaapwel.